Als moeder voel je wat je kinderen voelen. Zijn ze blij, dan ben ik dat ook en als ze ongelukkig zijn, voel ik me behoorlijk miserabel. Als ze huilen huil ik het liefst een potje mee en als ze pijn hebben deel ik (een beetje) in die pijn.

Vandaag moest ik met Louis naar de tandarts omdat hij steeds maar niet gaat wisselen. Hij is al zeven-en-een-half en al zijn tanden zitten nog muurvast. Wel heeft hij achter zijn voortanden aan de onderkant al twee, bijna volgroeide grote mensen tanden. Zijn achter-tanden, noemen we ze altijd. Ze zitten zo ver achter zijn melktanden dat ze ze er niet uit drukken. De tandarts keek en zij meteen: ja die moeten eruit. Zullen we het nu doen of een andere keer. Meteen is natuurlijk beter maar ik had hem nog totaal niet voorbereid op de mogelijkheid van het tandentrekken. Geen slapende honden wakker maken. Maar Louis zei: laten we het nu maar doen. Wat een bikkel is het toch.

Ze legde uit wat ze ging doen. Twee verdovingsprikjes in zijn tandvlees, dan een watje met spul wat heel vies smaakt maar het tandvlees nog verder verdooft en dan met een tang de tanden eruit trekken. Mij liepen  de koude rillingen al over mijn rug maar Louis bleef redelijk onverstoorbaar tot de prikken in zijn mond. Toen kreeg hij een vreselijke huilbui en kneep mijn hand zowat fijn (het helpt als je iemand flink kan knijpen tijdens pijn).

Na het huilen deed hij zijn mond weer open voor het vervolg van de behandeling en toen ging alles razendsnel. Nadat de tandarts de eerst tand getrokken had murmelde Louis (er zaten tenslotte flink wat dingen in zijn mond: tangen, watjes, bloed, vingers) “ik wil hem zien” Zelfs in dit soort situaties blijft hij een echte onderzoeker.

 Die tanden moeten we natuurlijk bewaren. Ze zijn ook bijzonder omdat de wortels er nog aan zitten wat bij melktanden die eruit vallen niet meer het geval is.

Ons bezoek aan de tandarts duurde niet langer dan een kwartier en toen stonden we alweer buiten. Louis met een prop verband in zijn mond en ik nog natrillend van de zenuwen. We fietsten snel naar huis want hij wilde het heel graag aan Tobias laten zien.

 Ik ging snel ijsjes voor hem halen en zijn muziekles afbellen. Je kan tenslotte geen trompet spelen met een verdoofde lip.

Ja, dat is niet niks zo’n tandentrekkerij bij je kind. En dan hoorde ik gister ook nog van de logopedist die Ole heeft “gescreened” dat hij wat moeite heeft met zijn mondmotoriek en dat zijn tongriem misschien wel een stukje moet worden ingeknipt. “Over my dead body” is dan mijn eerste reactie.