Als je bij je ouders bent voel je je toch altijd weer een beetje kind. Ook al ben je 40 en heb je zelf twee kinderen.

Ik ben een weekend bij mijn moeder en Hans in Winssen samen met Louis en Ole. De vakantie is begonnen en volgende week gaan we naar Frankrijk maar dus eerst nog even hier.

Maar terug naar het beginpunt. Waarom ik me weer een beetje kind voel. Alles voelt zo vertrouwt. Ik slaap hier op mijn oude kamertje, ben veel buiten waar ik het heel goed ken (ik heb hier immers mijn hele jeugd doorgebracht) en als de kaas op is klaag ik bij mijn moeder. Maar dat is allemaal niet de reden dat ik dit schrijf.

Gisteren gingen Louis, Ole en ik met mijn vader (die woont hier twee dorpen verderop) naar de Waal en daarna gingen we, ook met mam erbij, eten bij het pannenkoekenrestaurant. Mijn ouders zijn al gescheiden toen ik 4 was. En dat heb ik ook nooit echt erg gevonden. Het was gewoon zo. Wij woonden bij mama en soms gingen we naar pap. Meestal gewoon voor de dag. Ik ging ook wel eens Een weekje met hem zeilen en toen ik op de middelbare school zat ging ik er na school vaak even een kopje thee drinken. Dan hadden we gesprekken over van alles en nog wat maar met de opvoeding bemoeide hij zich niet echt en dat vond ik wel zo prettig. Dat deed mijn moeder al genoeg.

Maar als mijn vader mij en mijn zus na een dag naar huis bracht en nog bleef voor een kopje koffie vond ik dat heel fijn en als we heel af en toe iets met zijn vieren deden werd ik daar helemaal gelukkig van. En eigenlijk heb ik dat nu nog steeds. Van het samen eten werd ik helemaal vrolijk.  En dat is echt niet omdat ik wil dat ze weer bij elkaar komen. Maar het is gewoon een bepaald gevoel wat je dus blijkbaar niet kwijt raakt. Of je nou acht bent of veertig.