Ik zag het staan in de bieb, en mijn hart maakte een sprongetje. Spaghetti van Menetti, wat had ik daar een goede herinneringen aan. Het is een kinderboek uit 1964, geschreven door Kees Leibbrandt. Maar het is nu, na 50 jaar nog steeds een heel leuk boek en ook mijn kinderen hebben ademloos geluisterd tijdens het voorlezen.

Meneer Menetti is een levensgenieter. Hij trekt door de wereld en houdt (aan zijn buikje te zien) van lekker eten. Maar dan komt hij bij het stadje Spriet, boven op een berg en hij weet niet wat hij ziet:

‘Eindelijk is Menetti boven op de berg. Slaperig loopt hij het stadje in. Hij gaapt. Maar als zijn mond helemaal open is, blijft hij verbaasd staan. Wat ziet hij daar? Is dat een mens? Is dat een vrouw? Zij lijkt wel een aangeklede bezemsteel. Die kan thuis door de brievenbus naar binnen, denkt hij. Maar ook de mevrouw is verbaasd. Wat een dikzak, denkt zij. Die man heb ik hier in Spriet nog nooit gezien. Hij zou bij mij thuis niet eens door de deur kunnen. Rare mensen heb je toch! Wat zou hij hier komen doen?’

Niet alleen de mensen zijn er dun. Ook de bomen zijn dun, net als de lantaarnpalen, de hekjes en de huizen. De deuren van de huizen zijn zo dun dat Menetti nergens naar binnen kan. Zijn buikje zit in de weg! Menetti vindt dat de Sprieten best wel wat dikker mogen worden en besluit daarom eten voor hen te maken. Het moet wel dun eten zijn, want de inwoners van Spriet eten natuurlijk alleen maar dun eten. En dan heeft Menetti het: spaghetti!!

En inderdaad De inwoners van Spriet vinden de spaghetti heerlijk. Ze eten alleen nog maar spaghetti, koken niet meer zelf maar halen bij Menetti een pannetje spaghetti voor thuis. Ze worden ook steeds een beetje dikker en na een tijdje zijn ze echt té dik. Uiteindelijk past geen enkele Spriet nog in zijn kleren, zijn hun bedden te dun om in te slapen en kan niemand zijn huis nog in of uit.

De Sprieten worden nu heel boos op Menetti… En natuurlijk ga ik niet meer vertellen hoe het verder gaat want dan gaan jullie het niet meer lezen en eigenlijk zou ik willen dat iedereen dat doet (ook als je geen excuus-kinderen hebt). En de tekeningen van Carl Hollander (ook de tekenaar van De Kleine Kapitein  en Pippi Langkous) zijn fantastisch en maken dit boek tot een boek wat je niet meer vergeet.

Voor de leerkrachten onder ons: Er is ook nog een les beeldende vorming over dit  boek gemaakt. Zie website Laatmaarzien. Wel bedoeld voor de bovenbouw, maar ik denk dat die het ook heel leuk vinden.

Eerst het boek voorlezen (doe je in een paar dagen bij het pauzehapje) en dan lekker knutselen.