Ik ging dit hemelvaartweekend met Louis en Ole voor een paar dagen naar Winssen. Tobias zou ook meegaan maar die was ziek dus bleef hij in Amsterdam. Als we bij mijn moeder zijn doen we altijd ongeveer dezelfde dingen: we drinken veel kopjes thee en zitten te praten, de jongens spelen buiten of op het heelal (dat klinkt zo heel gek, maar we hebben een logeerkamer die zo heet), we spreken af met mijn vader die twee dorpen verderop woont, meestal gaan we met hem een pannenkoek eten bij het pannenkoekenrestaurant naast zijn huis, we doen zo af en toe een spelletje, we kijken tv of lezen wat, we gaan eten bij de Wok (dat is vaste prik) en we wandelen naar de dijk en in de uiterwaarden.

Dit keer wandelden ik samen met de jongens een deel van een nieuw “klompenpad” (https://klompenpaden.nl/klompenpad/ambts-en-rijkspad/) Het was heerlijk lenteweer en we liepen door weilanden vol fluitenkruid en boterbloemen, over de grote dijk en de veel kleinere zomerdijk, over bruggetjes en strandjes bij de rivier. Allemaal plaatsten die ik heel goed ken uit mijn jeugd.

Want ook al ben ik 48, en woon ik al 30 jaar niet meer in Winssen bij mijn moeder, toch voelt het altijd nog ergens als “thuis”. ik ben daar opgegroeid, heb er van mijn 3e tot mijn 20e gewoond en ken elk hoekje en gaatje van het huis en de omgeving. Ik weet hoe het er ruikt, waar de trap kraakt, hoe laat de zon op een bepaalde plek staat en nog veel meer van dat soort dingen. Alles heeft weer een herinnering en een verhaal.

Mijn leventje daar vroeger was eigenlijk erg gelukkig. Ik woonde samen met mijn zus en mijn moeder in het voorste deel van het huis. We hadden een hele leuke hond, Billie. Aan de andere kant woonden Buul en Renee met hun zoontje Thomas, in het midden woonde Hermien, de moeder van Renee. In de schuur woonde eerst een tijdje mijn vader. Maar dat was, door de moeilijkheden van de scheiding enzo, toch niet echt een goed idee. Dus verhuisde hij naar Beuningen (7 km verderop) en kregen we huurders in de schuur. Een soort woongemeenschap dus maar wel allemaal met een eigen huis. Voor mij als kind was het juist fijn, want ik kon altijd overal binnenlopen, er gebeurde van alles en en er was altijd wel iemand om mee te praten.

De basisschool was 2 km verderop in het dorp. We fietsen daar al vanaf groep 3 zelf naar toe. Er zaten vooral Winssense kinderen. Zij, en vooral hun ouders, vonden ons wel een beetje “rare, linkse mensen” maar ze waren ook meestal erg aardig dus ik had daar niet zo veel last van. Als we uit school kwamen gingen we bijna altijd buiten spelen; hutten bouwen, zwemmen, door de weilanden struinen of naar de rivier. We hadden natuurlijk nog geen computers of internet om ons mee te vermaken en het was nou ook niet zo dat mijn moeder altijd dingen met ons ging doen. Een groot deel van de tijd werden we aan ons lot overgelaten en dat was helemaal niet erg. Ik had altijd Saar en Thomas om mee te spelen en er kwamen ook vaak kinderen uit de klas mee. Die moesten voor ze bij ons gingen spelen, eerst ‘oude kleren’ aan, zodat het niet erg was als ze vies werden. Ik weet nog dat ik daar altijd enorm verontwaardigd over was. Het huis en de tuin, zagen er trouwens toen lang niet zo mooi uit al nu. Voor ons huis was een wilde boel onkruid, achter in de tuin stond een oude auto en heel lang was de schapenwei recht voor onze deur (handig want dan hoefden we het gras niet te maaien)

Je zou het als een ‘smetje’ kunnen zien dat mijn ouders gescheiden waren maar daar heb ik eigenlijk nooit zoveel last van gehad. Ik was 4 toen ze gingen scheiden dus al heel snel was dat het nieuwe normaal. Ik had ook genoeg andere opvoeders om mij heen omdat we met zoveel mensen samen woonden. (it takes a village to raise a child). En gelukkig kunnen mijn ouders het nu wel goed met elkaar vinden dus als mijn moeder ons komt ophalen bij het pannenkoekenrestaurant, blijft ze ook even hangen.

zaterdag gingen we weer naar huis, naar Tobias en Tijger de kat en naar Amstelglorie (eigenlijk ook een soort van woongemeenschap) Is het cirkeltje toch weer rond.