Meteen na de meivakantie, en onze relaxte tijd in het duinhuisje (De kunst van het niets doen) zijn we weer “verhuisd” Dit keer naar ons tuinhuisje (onze volkstuin bij Amstelglorie). Vanaf daar kunnen we alle vier ook makkelijk naar school of ons werk en het is gewoon prettiger daar te wonen en veel buiten te zijn, dan op ons kleine bovenhuis binnen ‘opgesloten’ te zitten.

Nu hebben we natuurlijk sinds Sinterklaas een nieuwe huisgenoot, onze kat Tijger. Hij mocht dus ook meeverhuizen naar de tuin en dat vonden we nog wel spannend. Hoe zou hij het daar vinden, word het niet te vol in ons kleine huisje (28 M2), zou hij er niet meteen vandoor gaan en nooit meer terugkomen? en meer van dat soort vragen. We weten ook niet zo goed wat zijn precieze achtergrond is en of hij al eerder een buitenkat geweest is. In ieder geval weten we dat hij de afgelopen 2 jaar niet buiten is geweest.

Vorige week maandag was het dus zover. Overdag bracht ik al zijn, en onze, spullen naar de tuin en toen Ole uit school kwam gingen we samen met Sandra met de auto Tijger halen. Tijdens de autorit zat hij angstig te miauwen maar eenmaal in het tuinhuisje viel het eigenlijk allemaal reuze mee. We hadden verwacht dat hij 3 dagen onder een kast zou gaan zitten maar hij ging eigenlijk meteen een beetje rondsnuffelen en het huisje verkennen.

Al snel was Tijger alweer helemaal zijn vrolijke zelf. Hij knuffelde heel wat af, lag snachts aan ons voeteneind en klom zo af en toe op onze schouders.

donderdag gingen we voor het eerst met hem naar buiten aan een tuigje. Dat vond tijger behoorlijk eng en eigenlijk wilde hij alle keren snel weer naar binnen. Wel rook hij aan alles om het huisje. Dat vonden wij een goed teken want hij moet de geur van zijn huis leren herkennen.

So far so good…. tot hij vrijdagavond ontsnapte. Het was al donker en al ons roepen, schudden met de brokjes en schijnen met de zaklamp haalde niets uit. na een tijdje gingen we dan toch maar naar bed met de deur op een kiertje (we hebben ook een kattenluikje maar het schijnt dat katten daar eerst langzaam aan moeten wennen) Rond 4 uur werd ik wakker van geschuif aan mijn voeten en daar lag Tijger, gewoon op het voeteneinde.

Nu mag Tijger dus naar buiten. Liever nog niet snachts maar overdag mag hij gaan en staan waar hij wil. We weten dat hij terugkomt en meestal gaat hij ook niet ver en zit hij gewoon in de tuin voor het huisje of tussen de planten.

Maar gisteravond, we hadden net gegeten en tijger ook, kwam hij ineens aanzetten met een muis in zijn bek. We waren ergens best wel trots. Dit is onze kat en hij is blijkbaar een goede jager, een natuurtalent. Hij staat hoog in de voedselpiramide.

Maar wat als het een lief klein vogeltje is? Dan zouden we het minder leuk vinden. Dan zou ik boos op hem worden en zeggen: “foei, Tijger, onmiddellijk een belletjes-halsband voor hem gaan kopen en het vogeltje begraven. Best wel hypocriet eigenlijk hè?