Het bericht hieronder is niet een leuk en vrolijk bericht. Wel goed om dat even te weten voor je begint met lezen.

Je voelt je al een tijdje niet zo lekker, bent een beetje benauwd, kortademig en snel moe dus je gaat maar eens naar de dokter. Die weet het ook niet precies dus hij verwijst je door voor een paar onderzoekjes. Je hebt een groot gedeelte van je leven gerookt dus hoogstwaarschijnlijk is het iets met je longen (COPD ofzo?) Maar dan, out of the blue, krijg je te horen dat het leverkanker is, met een tumor die niet meer te verwijderen is. Dit gebeurde twee weken geleden bij Jan (de vader van Tobias) Iedereen was totaal in shock. In de zomer fietste Jan nog elke dag naar het duinhuisje om even te kijken hoe het met ons ging, of we de boel wel netjes hielden, om te midgetgolfen met de jongens of gewoon om even een kopje koffie te drinken, een harinkje te eten en in het zonnetje te zitten. En dan nu dit. Dat is gewoon niet te bevatten.

Veel samen zijn, elkaar stevig vasthouden, praten, herinneringen ophalen, huilen, maar gelukkig toch ook lachen, en leven bij de dag. Al het andere is ineens niet meer belangrijk. Zorgen dat Jan het zo fijn mogelijk heeft en Anja ondersteunen, die ook nog eens net een nieuwe heup gekregen heeft en daarvan herstellende is.

Nou is het een traditie bij de familie Stam om in de herfst elk jaar een keer garnalen te gaan vissen. Eerder schreef ik hierover al deze blog: Garnalen vissen (met de tekening van Tobias over Jan die Garnalen gaat vissen met zijn kleinzoons) Jan wilde heel graag nog een keer met zijn allen garnalen gaan vissen en dit weekend was het perfect garnalenvis-weer, dus we gingen.

We namen een rolstoel mee, zodat jan kon zitten op het strand, we haalden het net uit het duinhuisje (dat we ook meteen winterklaar maakten) en vertrokken naar het strand. Als je garnalen gaat vissen heb je altijd veel bekijks. Vooral Duitsers verbazen zich erg over dat de garnalen zo dicht bij het strand met zulke grote hoeveelheden in het water zwemmen. Jan vertelt in steenkolen-Duits aan alle toeschouwers hoe je ze klaar moet maken en ondertussen coördineert hij de hele boel (wie gaat lopen, slepen ze het net wel goed over de zeebodem, waar is het beste swintje, zit de natte handdoek wel over de emmer (anders worden de garnalen slap) en al die dingen die de pater-familias behoort te doen. Ondertussen hing de rest van het gezelschap een beetje op het strand, we praten wat en aten wat, ik maakte vooral foto’s en Ole ging zelfs zwemmen.

Nadat iedereen die dat wilde het pak aan gehad had en een trekje gedaan had (zo heet in garnalenvis-termen het heen en weer lopen door de zee met het net) pakten we al onze spullen weer in en reden snel naar Alkmaar, want de garnalen moeten de pan in. En daarna natuurlijk pellen. We hadden nog nooit zo’n grote vangst en de garnalen waren heerlijk.

Het was een geslaagde dag. Het is fijn om zo samen ergens mee bezig te zijn. Het pellen, wat eigenlijk best een rotwerk is, is dan ook prima. Je zit wat te kletsen, wijntje erbij, de pellers wisselen elkaar af, gewoon niets zeggen is ook oké, en de geestdodende bezigheid is ook wel lekker zen. En daarna heb je dan een heerlijk voorgerechtje. En meestal hebben we allemaal een eierdopje maar dit keer was het zoveel dat we allemaal zo’n frans wijnglaasje zonder voet hadden.

Ik heb natuurlijk wel met Jan besproken of ik dit hier op de jitstips allemaal zou gaan vertellen maar Jan vond dat helemaal goed. Hij is zelf ook erg geschrokken en kan er ook emotioneel over zijn, maar hij is ook wel weer nuchter erover. Dit is gewoon grote dikke pech. Hij heeft een erg mooi leven gehad en wil het nu ook op een zo goed mogelijke manier afsluiten. Samen zijn met Anja, de familie en alle vrienden die hij heeft, zo af en toe leuke dingen doen en ook genieten van eenvoudige dingen die ineens niet meer vanzelfsprekend zijn.