Ik heb lang getwijfeld of ik hier wel een blog over moet schrijven, maar het is een beetje “in voor en tegenspoed” dus het zou laf zijn als ik hier op jitstips alleen maar zou schrijven wat voor leuk leven ik heb en de mindere dingen niet benoem. Ook zou het kunnen lijken dat ik het ‘wel’ met jullie deel als “stok achter de deur” waar iedereen die dit leest mij mee zou kunnen slaan als het mis gaat (iets wat ik niet uitsluit. zo makkelijk is het niet). Maar dat wil ik juist helemaal niet. Er is een grote kans dat het niet gaat lukken en ik heb geen zin in verwijten als ik er toch weer een opsteek.

Nouja, ik ga dus stoppen met roken. Ik ben een van de weinige neanderthalers die tegenwoordig nog rookt. Ik ben op mijn 16e begonnen en heb eigenlijk altijd met veel plezier gerookt. Iedereen in mijn omgeving rookte toen ook nog. Voor mijn gevoel hoort roken heel erg bij “gezellig”, een gezamenlijke activiteit, waar een goed gesprek en een drankje bij horen. Waar de rokers stonden (in de pauze met collega’s, buiten bij de kroeg en bij een huisfeestje in de keuken) was het altijd het leukst. Dat was “the place to be” en ik zorgde dus ook dat ik daar was. En als je geen zin had om naar bed te gaan kon je altijd nog een laatste sigaretje nemen, zoals in dit bekende Duitse liedjes dat iedereen wel kent en melancholisch stemt.

Over gezondheid heb ik me eigenlijk nooit zorgen gemaakt. Ik ben niet zo’n tobber en dingen die ik liever niet weet kan ik heel goed naast me neerleggen. En ook heb ik altijd het gevoel gehad: dat gebeurt bij andere mensen maar toch niet bij mij. Naïef misschien maar zo zit ik nou eenmaal in elkaar en het zorgt ervoor dat ik bijna altijd vrolijk en opgewekt ben en dat wil ik ook graag zo houden.

Ik denk ook serieus dat ik het echt lekker vind, roken. Heerlijk om er eentje aan te steken en dan een diepe hijs te nemen en de rook langzaam weer uit te blazen. Maar hiermee houd ik mezelf waarschijnlijk voor de gek. Het is namelijk eigenlijk heel vies. Denk maar aan de eerste sigaret die je ooit rookte. Echt niet dat je toen dacht dat het lekker was. En het stinkt ook nog eens behoorlijk. De geur van volle asbak in de morgen is wat mensen die niet roken bij je ruiken. Dat wil je toch eigenlijk niet.

Daarnaast zijn er steeds meer mensen gestopt dus het gezelligheids-aspect wat ik er aan verbind is eigenlijk onzin. Tegenwoordig ben je echt een paria als je nog rookt, het moet stiekem ergens buiten, alleen en het liefst ergens waar anderen, en zeker kinderen, het niet zien. Want het is natuurlijk een heel slecht voorbeeld voor je kinderen. Mijn ouders rookte en iedereen daaromheen dus ik vond het heel normaal bij het volwassen worden dat ook te gaan doen. Maar ik wil niet dat Louis en Ole gaan roken dus, beter laat dan nooit, zou het helpen als ze weten dat hun ouders ermee gestopt zijn en zich veel beter voelen.

En hiermee kom ik tot de directe aanleiding om nu toch echt maar eens een stop-poging te wagen: Tobias. Tobias is een ander soort roker dan ik. Hij voelt zich er schuldiger over maar blijft het toch doen. Hij geniet er, denk ik, minder van dan ik, maar hij rookt wel een stuk meer. Hij heeft al meerdere stoppogingen gedaan maar die mislukte steeds (om verschillende redenen maar misschien ook omdat ik gewoon vrolijk door bleef roken)

Nu is hij gisteren samen met Ole vertrokken naar Stroe voor het jaarlijkse schoolkamp van 3 dagen. Hij zei van tevoren ineens: Ik ga stoppen als ik daar ben. Hij kocht nicotinepleisters, rookte zijn laatste sigaretten op en vertrok.

Ik had al langer bedacht: als hij stopt, doe ik het ook. En in de zomer hadden we al, lekker rokend voor de tent, tegen elkaar gezegd: in oktober gaan we stoppen. Maar ook dat had ik diep weggeduwd ergens waar het daglicht niet bij kan komen. Maar ja, nu moest ik er toch aan geloven. Ik heb meteen het boek Zo stop je met roken, van Robert West gedownload,en dat ben ik nu aan het lezen. Ik heb mezelf maandag en dinsdag gegeven om aan het idee te wennen en dan woensdag (morgen dus) is de grote dag dat ik gestopt ben.

Ik ben nu zo halverwege het boek en het helpt me echt om dit ook steeds meer echt zelf te willen. Want ik weet dat het “stoppen voor een ander” niet werkt. Dat soort zelfopoffering lijkt misschien mooi, maar is niet goed genoeg om een gewoonte, die je 32 jaar hebt volgehouden, te veranderen.

Ik ben vorig jaar ook al eens een tijdje gestopt en dat ging me eigenlijk veel makkelijker af dan ik dacht. Elke keer dat ik zin had in een sigaret dacht ik: “dit is een ‘craving-moment’ en dat gaat ook weer over en als je het wat langer volhoud heb je steeds minder ‘craving- momenten’. Maar waarom is het dan niet gelukt, vraagt u zich misschien af.

Vooral omdat ik heel recalcitrant word van dingen die NOOIT meer mogen. Ik krijg daar door zin om het, als een ondeugend kind, lekker toch te doen. Tijdens mijn zwangerschappen vond ik het stoppen ook niet moeilijk, want ik wist waar ik het voor deed en het was niet helemaal definitief. Als het kind eruit was kon ik gewoon weer beginnen.

U denkt nu misschien, ja maar daarmee houd je jezelf ook voor de gek en met zo’n attitude gaat het niet werken. Maar het is wel hoe ik het ga doen. Ik stop morgen en ik probeer het eerst eens een maand vol te houden. Tegen de tijd dat de maand voorbij is zijn de lichamelijke ontwenningsverschijnselen wel weg maar dan heb ik ook nog te maken met de psychische, die veel dieper zitten. Daar gaan we dan weer mee aan de slag en dan maar kijken hoe het gaat.

Voor nu heb ik het voornemen te stoppen en elke sigaret die ik niet opsteek is er ééntje minder. Misschien kan ik ooit nog eens een gelegenheidsroker worden (dat zou ik het liefste willen, ook al weet ik dat ik mezelf daarmee voor de gek houd en dat dat voorlopig sowieso niet kan) maar op een andere manier kan ik het niet. Als ik de komende tijd chagrijnig ben of hele ‘donkere’ stukjes op mijn blog schrijf weten jullie waar het aan ligt en hoop ik dat je het me kan vergeven.

Dan sluit ik dit stukje af met mezelf succes wensen (schrijven is ook therapeutisch) en ik zal jullie proberen zo eerlijk mogelijk, op de hoogt te houden van mijn vorderingen. en verder moet ik vooral denken: Je kan dit, Jits!!!