Wie wat bewaard, heeft wat. Dat is toch wel een motto van mij (al heb ik er ook wel last van soms). Voor zover het mogelijk is in een klein huis, bewaar ik dingen. Je weet immers maar nooit… en ik houd van (oude) spullen. Maar ik probeer mijn leven te beteren en de echt onnodige dingen weg te doen. Dagboeken, foto’s en brieven gooi ik echter nooit weg. Ik beschouw dat als een soort van persoonlijk archief om later als je oud bent allemaal nog eens rustig te gaan bekijken en te lezen. Maar de brieven zijn helaas altijd de brieven van anderen of antwoord op eentje die ik zelf gestuurd heb. Daarom vond ik het ook zo leuk toen ik een foto van deze brief kreeg van de ex-vriendin van mijn vader. Er staat geen jaartal op maar hij is verstuurd tijdens een vakantie in Biarritz toen ik 16 was. Onder de foto heb ik hem nog maar eens uitgetypt want ik weet niet of jullie mijn handschrift van toen wel kunnen lezen.

Lieve Papa

Hier een brief vanuit Biarritz. Het is hier heel leuk, alleen het weer is niet zo lekker. We hebben best veel dagen regen gehad met tussendoor zo af en toe een dag zon, maar ik vermaak me wel. Joke is met mij mee en we zitten in een apart tentje op de camping. Dat is handig want dan kunnen we zo laat gaan slapen als we willen. Gisteren zijn we dan ook tot 5 uur in de disco geweest. Dat was echt heel leuk. Overdag gaan we of naar het strand of naar iets in de omgeving. Biarritz vind ik bijvoorbeeld wel leuk. Alles is daar heel groot en duur en er staan een hoop mooie gebouwen en er is een grote jachthaven maar het is wel leuk om daar rond te lopen. We zijn ook al in San Sebastiaan geweest in Spanje. Dat is echt een hele leuke stad. Morgen gaan we er weer heen, maar dan met het openbaar vervoer. Dat is nog een heel gedoe. We hebben ook heel veel vrienden. Veel Duitsers jammergenoeg en een aantal Fransen en Nederlanders. Ik heb met een Duitse jongen gezoend maar hij wou de volgende dag al de hele tijd met Joke en mij mee overal heen en toen kreeg ik wel genoeg van hem. Nouja, ik stop weer. Als ik thuiskom bel ik nog. Veel groeten en kussen, ook aan Hanna, Justus, Jacob en Peterus

XXXX Jits

Ik moest er zelf zo enorm om lachen. En ik vind het ook zo’n openhartige brief. Het zal de vrije opvoeding van de jaren 70/80 wel geweest zijn want ik weet niet of kinderen dit nu nog zo aan hun vader zouden schrijven. Nou was mijn vader wel een “vader op afstand”, hij voedde mij en mijn zus niet direct op dus dingen voor hem geheim houden hoefde ook niet. Ik ging ook altijd na school bij hem op bezoek om kopjes thee te drinken en sigaretjes te roken.

Van die Duitse jongen kan ik me overigens niets meer herinneren. Niet dat ik nou de hele tijd met iedereen ging zoenen hoor. Maar blijkbaar vond ik hem toen al niet echt interessant want de volgende dag was ik al op hem uitgekeken.