De zomer loopt nu echt op zijn einde. Ik merk het aan hoe laat het donker word, aan de tuin die veranderd, aan de jas die je weer moet zoeken en aan de kachel die weer aan moet. Ik vind dit altijd heel jammer want ik ben dol op de zomer en zou het liefst willen dat die periode nooit voorbij gaat.

Maar de tradities die een jaar volbrengen zijn ook weer leuk en fijn: de herfst is mooi, sinterklaas natuurlijk te gek, dan even tanden op elkaar in de winter, die ook wel weer gezellig kan zijn door samen bij de kachel te gaan zitten, warme chocola te drinken in een cafeetje na een winterwandeling, film- of spelletjesavonden te houden en heerlijk te cocoonen in je huisje. En wat fijn is het dan weer als het lente word en je heel tevreden met nog allemaal truien aan kan genieten van de eerste zonnestralen en de plantjes die weer opkomen. Kortom ik houd van die terugkerende rituelen.

Nou is ook zo’n ritueel van de familie Stam (mijn schoonfamilie)om garnalen te gaan vissen: een bezigheid die meestal één keer per jaar plaatsvind en meestal in september. Tobias maakte er al eerder deze tekening over:

De tweelingbroers waren dit weekend jarig en daarom gingen we nog een laatste weekendje met zijn allen naar het duinhuisje. Ik was ziek vorige week, maar zaterdag ging het wel weer goed en gingen we met zijn allen naar het strand om garnalen te vissen. Ik ging wandelen met Louis, Ole en Kolja, Tobias, Sil en Lovis gingen met Jan en het garnalennet, het waadpak en de emmer in de auto en Andrea ging op de fiets.

Op het strand hadden we afgesproken bij de zuidkant en de heren waren al aan het lopen. dat gaat als volgt: je doet al dan niet het waadpak aan (is wel fijn want zo warm was de zee nou ook weer niet), dan pak je het grote net en loop je daarmee een aantal keer heen en weer door het water, het net over de grond duwende, als je tot iets verder dan je middel in het water staat. Als je geen zin meer hebt ga je terug naar het strand en bekijk je wat er allemaal in het net zitten (naast de garnalen ook vaak veel zeewier, krabbetjes en soms een kwal of een klein visje) Die gooi je natuurlijk weer terug in de zee en de glibberige, nog levende garnalen doe je in een emmer. Geen zeewater in die emmer doen want dan worden de garnalen slap maar wel een natte handdoek erover heen want het is de bedoeling dat je ze, nog levend, kookt (sorry dierenvrienden, dat klinkt eigenlijk best erg, maar misschien heeft een garnaal wel geen gevoel?)

De kinderen zijn nog wel een beetje klein voor dit grote net en het waadpak, maar ook zij wilde het allemaal proberen dus uiteindelijk zaten we eindeloos op het strand totdat ze allevier geweest waren.

Toen gingen de mannen snel weer terug in de auto om te koken en pellen en ik ging met de kinderen een ijsje eten in het dorp en rustig terug lopen naar het huisje (dat pellen is nou niet het allerleukste werkje)

Het uiteindelijke resultaat van die hele middag vissen is dit hele kleine bakje garnalen.

Aanmaken met een beetje mayonaise en zout en peper en ze dan verdelen over 9 eierdopjes/ mini-glaasjes. Dat zijn dan ongeveer drie lepeltjes garnalen maar die zijn natuurlijk wel extra lekker. echt een delicatesse en hoe gaat dat gezegde ook alweer? het gaat niet om de eindbestemming, maar om de weg ernaartoe? zoiets?