Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemlijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.

_{Toegeschreven aan Godfried Bomans}

Aan dit gedicht dacht ik toen ik Louis, tussen de zoomlessen door, zo met zijn herkenbare, oneindige blik naar buiten zag staren. De vakantie is weer voorbij, Ole is weer naar school en voor Louis gaat het thuisonderwijs (wat hij nu al bijna 3 maanden volgt, gewoon nog even door) Gelukkig is er enig lichtpuntje (aan het einde van deze lockdown-tunnel) en mag hij vanaf volgende week weer zo af en toe naar school. Daar ben ik zó blij mee en het lijkt me zo fijn dat hij zijn klasgenoten weer eens in het echt, en niet via een scherm, ziet en met hen rond kan hangen (want dat is toch wat je doet op de middelbare school- hangen? Het is niet ‘cool’ om het nog “spelen” te noemen)

En hierover mijmerend bedacht ik me: maar is dat niet wat we allemaal doen- spelen? Is in de tuin plantjes verplaatsen en er zo iets moois van proberen te maken niet hetzelfde als het tekenen of knutselen van kinderen. Is een puzzel maken van 2000 stukjes wezenlijk anders dan een blokkenpuzzel van 9 blokken voor een kind van 3 en is een verhitte discussie voeren (zo één waar de gemoederen flink hoog oplopen en je elkaar probeert af te troeven met goede argumenten en waar meerdere flessen wijn bij komen kijken) niet eigenlijk vergelijkbaar met een “gespeelde” oorlog in het park gevoerd tussen twee bendes kinderen met houten zwaardjes of gekke pokemon-namen? Wat maakt het bouwen van een hut wezenlijk anders dan het hebben en onderhouden en gezellig inrichten van een (tuin)huisje?

Wij hebben nu net een week voorjaarsvakantie gehad en ondanks, of misschien eigenlijk wel dankzij, alle corona- beperkende maatregelen hebben we vooral “gespeeld”. Alle dingen waar ik normaal een vakantie mee vol prop (tripjes, musea, atractieparken, bioscopen en cafe’s) zijn nog steeds dicht, dus het credo is: Vermaak u zelf. En ik vond het echt een ¨top-vakantie” van de eerste tot de laatste dag heb ik er van genoten.

De vakantie begon met een nachtje slapen in de tuin; biertjes drinken met Tobias, lekker eten, lang voorlezen aan de kinderen en als ze in bed liggen rummicuppen en het leven bespreken en vééls te laat naar bed. Daarna ging ik met de jongens en Florence en Anton naar Wageningen. De jongens hebben,vanaf het moment dat ze daar aankwamen gespeeld (buiten op onderzoek uit in de buurt, hutten bouwen op de zolder, springen op de trampoline en eindeloos met “de poppetjes” spelen, spelletjes doen met de moeders erbij, Donald Duckjes lezen enz enz.

en wij rommelden wat in de tuin, zaten in de zon, praatte veel en maakten zo af en toe een wandeling met de jongens naar de Italiaanse ijstent of de chinees. Mijn moeder kwam nog langs, wat ik heel fijn vond want ik had haar al sinds september niet meer gezien.

Dinsdag reisden we met de trein terug naar Amsterdam en woensdag kwamen Sil en Kolja logeren.

De jongens gingen dus weer gewoon door met hun spel, we gingen veel naar de tuin en met de tweelingbroers allebei vermaak ik me ook altijd opperbest. En tussendoor werkte ik veel in de tuin,

Las een fantastisch boek ( Het achtste leven van Nino Haratischwili- wel 1294 blz. ik heb het dus ook nog niet uit, maar raad het iedereen aan)

Of hield mij bezig met mijn nieuwste hobby: puzzelen. In Wageningen had ik deze te gekke puzzel: “The world of Shakespeare” gekocht met daarop het Londen uit de tijd van Shakespeare en allemaal figuren uit zijn toneelstukken. Tijdens het puzzelen luister ik dan naar een podcast (mijn andere grote hobby) en op die manier kan ik het eindeloos volhouden.

En nu is de vakantie dus weer voorbij en ga ik weer naar mijn werk, waar ik ook weer lekker verder speel met de kinderen in mijn klas. Jammer dat je ook allemaal saaie dingen moet doen zoals het huis schoonmaken, boodschappen doen, dingen regelen en stomme administratie doen maar daarnaast moet je naar mijn mening dus voor altijd vrij maken om lekker te spelen (of je nu 8 bent of 80. binnen,maar het liefst buiten)