Wat leven we in een rare tijd momenteel. Corona is, ook al zijn we niet ziek, alom aanwezig. Op radio, tv en in de krant gaat het nergens anders over, als je al iemand ziet, is corona het onderwerp van gesprek  en daarnaast bepaalt het momenteel het soort leven wat we leiden: een heel rustig leven!  Dit is iets wat we allemaal nooit meer gaan vergeten en hoe het zich gaat ontwikkelen is ook onduidelijk.

Eerst was het hele corona- gebeuren, voor mij, nog iets  van ver weg. Los van dat ik het erg vond voor de mensen in China en later ook Italië, maakte ik me er verder niet echt druk om. Maar nu is het hier en kan je er niet meer omheen.

De scholen zijn dicht, Louis en Ole zitten thuis en mijn werk is ook ineens heel anders. Niet meer voor de klas met mijn lieve kleutertjes, maar contact met ze houden door te appen, mailen en filmpjes te sturen. Geen lesjes meer geven, voorlezen, zorgen, met ze knutselen, praten, eten  en buitenspelen, maar werk voor ze klaarzetten wat ze thuis met hun ouders kunnen maken. Niet meer overdag op je werk zijn, maar vooral veel thuis zitten en af en toe even naar een lege school om dingen te regelen.

Vrijdag was het werken al raar,  met half lege klassen en collega’s die er niet waren. Maar bij onze vrijdagmiddagborrel konden we er nog wel om lachen en dronken we een Corona-biertje.

Dit weekend zouden we een (Stammen-) feest hebben dat niet door ging, en besloten we toch naar Alkmaar te gaan. Gezellig met zijn allen kletsen en s’avonds tot laat klaverjassen. Zondag speelden Louis en Ole met de lego en bouwden een pakket uit 1972 (echte vintage- lego)

Daarna gingen we nog even kijken naar het hoge water in de duinen en iets drinken bij een cafeetje in Egmond aan Zee. En de hele tijd hing de dreiging van het sluiten van de scholen (en misschien meer) al boven ons hoofd. We zeiden tegen elkaar: Dit zou wel eens de laatste keer in lange tijd kunnen zijn dat we ergens iets kunnen gaan drinken en bitterballen kunnen bestellen.

en op het moment dat we terug kwamen uit Egmond begon de persconferentie en hoorden we dat niet alleen de scholen maar ook alle horeca- gelegenheden voor in ieder geval drie weken dichtgingen. Er raasde van alles door mijn hoofd zoals: wat kunnen de kinderen allemaal doen als ze 3 weken thuis zijn, moet ik dan nog wel werken en hoe doen we dat dan met de opvang,  wat ga ik dan doen op school en hoe ga ik zorgen dat de kinderen van school bezig blijven en niet achterop raken?

Gelukkig hadden we maandagochtend een soort van vergadering en werd er besloten wat we gingen doen: Zorgen dat de kinderen thuis 1,5 tot 2,5 uur per dag schoolwerk kunnen doen (en dan niet alleen taal en rekenen maar ook lezen, gymen, knutselen, zaakvakken enz). Mijn collega’s maakten werkboekjes voor thuis, we schreven voor alle kinderen een kaartje en zorgden ervoor dat alle computerprogramma’s open staan, wachtwoorden zijn uitgedeeld en een klassenpagina is aangemaakt. Op elke tafel legden we een pakketje voor een kind.

Vandaag mochten alle kinderen, of hun ouders, het werk ophalen. Dit moest in ‘shifts’ want er mogen niet teveel mensen tegelijk de school in. En nu dus maar zorgen (op afstand) dat dat allemaal goed gaat met het thuiswerken van de kinderen, dat ik regelmatig contact met ze heb (via de chatgroep, app of door een filmpje te sturen van bijvoorbeeld dat ik een boek voorlees of een les geef). Daarnaast ga ik regelmatig even naar school om mijn achterstallige administratie bij te werken of mijn klas eens echt goed op te ruimen. En ook fijn dat ik dan even weg ben bij de kinderen, want hoe lief ik ze ook vind, de hele dag op elkaars lip is ook niet goed.

Voor Louis en Ole proberen we ondertussen  zoveel mogelijk structuur aan te brengen in de dag. Niet te laat opstaan (ietsje later dan normaal. dus niet meer 06.30 uur. Dat is wel fijn), en na het ontbijt aan het werk. We proberen elke dag 2 uur aan school te besteden en daarnaast in ieder geval nog een half uur te lezen (dat laatste lukt wel). Tussendoor ook even een pauze en het liefst naar buiten. En dan smiddags naar de tuin (als het weer het toelaat) zodat ze ook nog zoveel mogelijk buiten spelen. En dan kan ik lekker in de tuin werken (:-)

Mijn zoons klagen vaak over school maar nu het er niet is vinden ze het echt “niet leuk”. Louis moest net huilen tijdens het jeugdjournaal toen hij hoorde dat de cito- toets niet doorgaat en er nog allerlei andere ‘leuke dingen’ misschien geschrapt worden. Hij geniet erg van zijn laatste jaar basisschool (is een fijne positie om de oudste te zijn) en nu dreigt dat allemaal in het water te vallen.

En Ole zou dit weekend een heel verlaat verjaardagsfeestje geven (hij was jarig in juli en zeurt sinds die tijd om een kinderfeestje, maar omdat hij van die “lakse” ouders heeft werd het nu een Lentefeestje: naar tun-fun, dan met de tram naar de tuin, daar pannenkoeken eten en de vriendjes van Ole mochten ook blijven slapen), maar  dat kan ook niet door gaan. Gewoon balen dus.

Ik wens iedereen gezondheid en sterkte toe in deze rare tijd. Ik vind het trouwens wel heel goed dat iedereen ineens samenwerkt en creatief denkt over oplossingen en hoe je elkaar het beste kan helpen. (ik zie alweer een corona- update 2 aankomen over wat Corona doet met de mensen en met hoe ze met elkaar omgaan)