Het is alweer een week geleden. Ik heb er niet eerder over geblogd omdat ik ook ziek was en het daarna te druk had (dat krijg je, als je er een paar dagen uit bent) Maar vorig weekend was ik met de jongens even voor een bliksembezoek in Parijs. Op zaterdagochtend 7 uur heen en op zondagavond, ook 7 uur, weer terug. Maar het liep niet helemaal zoals gepland. Viel eigenlijk best wel een beetje in het water doordat Ole ziek was.

Eigenlijk wist ik het vrijdagavond al. Uitgeteld en met hele rode wangen zat hij stilletjes op de bank en snachts gaf hij over in zijn bed. Maar de volgende ochtend had hij toch wel praatjes, alleen een beetje verhoging en hij had zich er zo op verheugd, dat ik dacht: “ach, we gaan het gewoon proberen. Misschien valt het mee” (ja ik weet wat u denkt: Jits, de onvermoeibare positivo)

Voor de zekerheid deed ik nog wat extra paracetamol in de tas en wat plastic zakjes (voor eventueel overgeven in de Thalys. en om zeven uur s’ochtends liepen we, met alle drie een rugzakje op, naar de tram en een half uur later zaten we in de rechtstreekse trein naar Parijs.

We gingen niet zomaar naar Parijs en ook niet alleen met z’n drietjes. Deze hele trip was het idee van Jonas, de neef van Louis en Ole en de zoon van mijn zus. Hij was jaren geleden al eens in Parijs naar de  Grande galerie de l’evolution geweest en had toen bedacht dat Louis dit helemaal “te gek” zou vinden. Nu ze weer in Nederland wonen, werd het dus tijd dit plannetje eens uit te gaan voeren. Zij kwamen met de auto naar Parijs en voor het museum troffen we elkaar.

En Jonas had niets teveel gezegd. Het was inderdaad een heel erg mooi museum, met heel erg veel opgezette dieren in een heel mooi gebouw. We vonden het echt “te gek” al kon Ole er niet heel erg van genieten omdat hij toen al heel moe was van de reis en ons wandelingetje door Parijs. Hij vroeg vooral de hele tijd “wanneer gaan we naar ons hotel?” Maar dat probeerde ik maar een beetje te negeren, zijn hand vast te houden en hem te enthousiasmeren want we waren per slot van rekening helemaal naar Parijs gereisd om dit museum te zien. (Foto’s ook van Jonas)

Daarna liepen we met zijn allen van het museum naar ons hotel: de jeugdherberg. Was een mooi oud gebouw, heel centraal in Parijs ergens tussen de Notre Dame en de Bastille.

Na een rust-uurtje was Ole toch wel weer een beetje opgeknapt en ’s avonds gingen we heel gezellig uit eten in een frans restaurantje; Le bistro saint Paul.

Maar de volgende ochtend was Ole echt ziek. Heel hangerig en met s’ochtends al 38.7 koorts. Ik bleef dus maar zo lang mogelijk met hem op onze kamer en Louis ging met Saar, Sanne, Otje en Jonas nog even Parijs verkennen. Om 13.00 uur moesten we echt uit onze kamer. Toen maar de metro naar het gare du Nord genomen en daar in een cafeetje gewacht tot de trein zou gaan (15.30 uur). Gelukkig viel Ole meteen in slaap op de bank in het café en konden Louis en ik gezellig lunchen.

In de trein deed ik hem even Louis pyamabroek aan (zijn eigen broek en pyama stonken te veel naar kots of diaree) en gelukkig ging de reis toen best goed. Hij sliep veel en keek een beetje op zijn iPad. Eigenlijk vind ik kinderen op hun liefst als ze ziek zijn. Zo heerlijk rustig en gezeglijk.

Jammergenoeg kwam er in Antwerpen wel een rare gek naast me zitten, in legerbroek met kort geschoren haar en enge tatoeages. Hij rook naar zweet en at de hele reis lang snoepjes. Eerst wist ik natuurlijk nog niet echt dat hij gek was, maar toen hij tegen me ging praten (en dat hield vervolgens niet op voor we in Amsterdam waren) bleek al snel dat hij behoorlijk eng-gek was met allemaal verhalen over het vreemdelingenlegioen, Hitler en het 4e rijk en wie hij wel niet allemaal zijn kop wilde inslaan (Rutte bijvoorbeeld). Ik bleef natuurlijk zo aardig mogelijk, luisterde beleefd en bood hem zo af en toe één van onze snoepjes aan. 

De volgende dag had ik nog een rijles (ging niet zo goed, ik moest ook voor het eerst huilen) en een gesprek op school maar toen dat voorbij was, en het kon, stortte ook ik in. Als je midden in de griep zit, denk je dat het nooit meer over gaat. Maar gelukkig kon Ole donderdag weer naar school en ik vrijdag weer werken en hadden we zaterdag een heel gezellige avond met Tobias en zijn tweelingbroer Sil en zijn kinderen.

En over een tijdje gaan we gewoon nog een keer naar Parijs, om alles nog eens over te doen en misschien nog iets meer van de stad te zien. Ik weet nu in ieder geval waar we dan kunnen slapen MIJE Marais