Ole’s bananenbrood

Dit keer een recept in de Jitstips. Niet omdat ik nou zo’n enorme keukenprinses ben, maar meer omdat mijn kinderen van (samen) koken houden. En dan maken ze het liefst iets zoets, uit een van hun vele kinderkookboeken.

Voor mij heel goed want zo begin ik het zelf ook steeds beter te leren. En een gezellige activiteit om samen te doen op een druilerige januari-zondag thuis. Louis had een vriendje te spelen en Ole wilde dus bananenbrood bakken. Hier het recept:

Dit heb je nodig:

een broodbakblik (of cakeblik)
bakpapier
150 gr zonnebloemolie
75 gr geroosterde notenmix (pecannoten, amandelen, hazelnoten enz)
200 gr bruine basterdsuiker
2 eieren
1 tl vanille- extract
350 gr rijpe bananen (3-5 bananen)
225 gr zelfrijzend bakmeel

Dit moet je doen:

verhit de oven voor op 170 gr
bekleed het bakblik met bakpapier
hak de noten in grove stukken
Doe de olie, met de suiker, eieren en het vanille-extract in een grote kom. roer alles met een vork door elkaar tot het goed gemengd is
snij de bananen in stukken en prak met een vork tot een glad mengsel
voeg de bananen en noten aan het eimengsel toe en weer roeren
voeg het zelfrijzend bakmeel toe. En weer moet je roeren tot je geen enkel wit korreltje bakmeel meer ziet
giet het mengsel in het bakblik en zet het 50 minuten in de oven.

Bij ons was het brood na 50 minuten nog niet gaar. We deden het dus nog maar wat langer in de oven, waardoor de bovenkant uiteindelijk een beetje te donker geworden was. (dat soort finesse’s beheers ik nog niet) Maar ja, dat zwart kan je er met een scherp mesje afhalen

En toen gingen we het meteen eten. Warm is het toch wel het allerlekkerst (weet ik nu, de volgende dag)

Voor alle duidelijkheid ook nog even het echte recept erbij uit : Coole kids koken- van Jenny Chandler (onze favoriete kinder-kookboek )

Tussen het bakken door wilde Ole meespelen met Louis en zijn vriend. Zo als het een oudere broer betaamd heeft Louis daar niet altijd zin in. Maar een filmpje maken over je “irritante” kleine broertje is dan wel weer leuk. Dat deden ze dus. Ik moest er zelf erg om lachen. En gelukkig weet ik dat ze ook heel dol op elkaar zijn en (meestal) prima samen kunnen spelen.