Een boekrecensie deze keer. De Boekenweek dit jaar gaat over moeders en het boek wat ik gelezen heb gaat ook over een moeder en de relatie met haar dochter. Het is geschreven door Marte Stekelenburg, iemand die ik ken via Amstelglorie. Ik vond het een erg aangrijpend boek en wil er daarom graag wat over vertellen.

Iedereen op de hele wereld heeft een moeder. De band met je moeder kan enorm verschillen (liefdevol, koel, vijandig, afwezig, warm, bedreigend, zakelijk, autoritair en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan). Je moeder is nog in je leven, of ze is er niet (meer), en in sommige gevallen ook nooit geweest. Maar dan nog ben je uit haar geboren en is het dus medebepalend voor de ontwikkelingen die je doormaakt. Een groot deel van wie je geworden bent, ben je geworden dankzij, of ondanks, je moeder. (Vaders zijn ook heel belangrijk, hoor, maar daar heb ik het nu niet over)

nu ik zelf moeder ben weet ik dat je het nooit helemaal goed kan doen. Je doet wat je kan en hopelijk doe je zoveel mogelijk je best, maar ieder mens is anders en iedereen heeft zijn goede, en slechte, kwaliteiten en ook die hebben invloed. De perfecte opvoeding bestaat denk ik dus ook niet.

Maar je kan wel meer of minder geluk hebben. Sommige mensen maken er wel een heel groot ‘potje’ van en dat is heel naar voor de kinderen. Er kan veel mis gaan in iemands leven, en een kind word daar door beïnvloed, maar heeft er zelf geen invloed op. Zoiets van: het is ongelijk verdeeld in de wereld en sommige mensen krijgen te maken met veel meer ellende dan anderen.

Daarover gaat dit boek. De moeder van de hoofdpersoon leidt aan schizofrenie. Om het simpel te zeggen, ze wordt gewoon ‘gek’. Ze sleept haar dochter ‘Marion’ mee in haar waanbeelden, slikt haar medicijnen niet en wordt door de jaren heen steeds gekker. Vader doet er niets tegen, gaat steeds meer drinken en legt de problemen buiten zichzelf. Dochter Marion doet dienst als buffer tussen vader en moeder, leeft altijd in angst over hoe de situatie thuis nu weer kan zijn en moet al jong beslissingen nemen waar een kind nog helemaal niet klaar voor is (bijvoorbeeld of moeder in de psychiatrische instelling moet blijven of weer naar huis mag) . Ondertussen proberen de ouders alles verborgen te houden voor de buitenwereld. Ze lijken een heel ‘gewoon’ en harmonieus gezinnetje te zijn  (vader werkt, moeder ziet er keurig uit, oudere broer met brommer en jonger zusje die aan paardrijden doet. Ze wonen in een nette buurt in Hilversum in een huis met een voor- en achtertuin). Maar in dit huis leven ze allemaal in een hel.

Je vraagt je steeds meer af waarom er niemand om dit gezin heen is die iets doet, die ingrijpt. Marion probeert wel hulp te krijgen maar keer op keer staat ze voor een dichte deur. Hulpverleners, leerkrachten op school, buren en familie grijpen niet in. Steeds weer voeren vader en moeder een ‘toneelstukje’ op en wordt het kind niet serieus genomen.

Het is ongelofelijk dat hulpverleners niets deden. Ik heb een groot vertrouwen in de mens, maar kwam daar, door dit boek toch wel een beetje van terug. dit kan gewoon gebeuren. Ook bij kinderen in je klas of mensen die je kent. En je kan het dus niet altijd weten, maar je hebt, naar mijn mening, wel de plicht waakzaam te zijn, door te vragen als je iets vermoedt, er te zijn voor een kind als zijn eigen ouders het laten afweten.  Alleen daarom al, is het goed dit boek te lezen.

En, ondanks het zware onderwerp, las dit boek heel makkelijk. Elk hoofdstuk heeft een lied/ muziekstuk als titel (zoals; The fool on the hill, we are family, of She drives me crazy) en ook wordt er een mooi tijdsbeeld gegeven. Elke nieuwe periode wordt ingeleid  met wat mensen toen deden (picknicken op de parkeerplaats langs de nieuw gemaakte snelweg, gourmetten, brommers opvoeren), wat voor kleren ze droegen, wat voor uitstapjes ze maakten en met dingen als wat er in het nieuws was, welke muziek men luisterde en welke tv- programma’s er gekeken werden. Ik vond dat heel mooi omdat er uit blijkt dat het leven ook gewoon doorgaat, zelfs als het thuis een verschrikking is.

Ook schrijft de schrijfster heel open over wat deze jeugd (als Marion) met haar gedaan heeft en hoe haar leven (als Marte) er nu uit ziet. Voor een deel kan je je ontworstelen aan je jeugd en later de persoon worden die je zelf graag wil zijn. Maar je draagt die zelfde jeugd toch altijd met je mee en het heeft je gemaakt tot wie je bent.

En daarom vond ik dit zo’n mooi boek. Iedereen heeft een moeder en ook je moeder heeft weer een moeder.  Maar niemand is perfect, dus ook moeders niet. Hopelijk doen mensen hun best als ze een kind op de wereld zetten en hopelijk helpen er andere mensen als ouders er zelf een “potje” van maken.

Ik zou willen dat veel mensen dit boek lezen. Je kan het zo bestellen via bol.com