Florence Tonk vroeg mij, alweer een tijd geleden, om een blog te schrijven over de Wolkerstuin en wat er tot nu toe allemaal gebeurd is. Ik was hier nog niet aan toe gekomen maar ook in  januari mag je nog terugblikken op het vorige jaar, toch? Bij deze dus:

Zo zagen  tuin en huisje er uit voordat het opgeknapt werd.

foto”s van Gino Kleisen voor NRC

Nadat heel veel mensen zich vrijwillig uit de naad werkten voor een complete rennovatie van een vervallen huisje en een verwaarloosde tuin, werd de Wolkerstuin in juni feestelijk geopend. Hierover schreef ik al eerder deze blog: https://jitstips.wordpress.com/2018/06/11/de-wolkerstuin-op-amstelglorie/

foto Herman van Bostelen[

En toen konden de schrijvers erin. En daarover gaat deze blog echt. De schrijvers die in het Wolkershuisje zaten (achtereenvolgens: Rob van Essen, Anne Vegter, Roos van Rijswijk, Irene van der Linde, Maartje Wortel, Mustafa Stitou, Maarten Moll, en Sanneke van Hassel) hebben allemaal hierover geschreven. De meeste in het logboek maar sommige ook op andere plaatsen zoals hun eigen blog of als column in het Parool.

De eerste gast van de Wolkerstuin was Rob van Essen die er op zijn weblog maar liefst 7 blogs aan wijdde. Hele mooie stukjes zitten daarbij zoals deze beschouwing van Amstelglorie:

Zo’n heel terrein met volkstuintjes. Je loopt over de paden en verbaast je. Ieder zijn eigen tuin met zijn eigen huisje, een eenvormig raster, alles ongeveer even groot maar geen tuin en geen huisje is hetzelfde; een paradijselijke rust opgebouwd uit kleine privé-paradijsjes binnen het raster en binnen de regels; een sociaaldemocratisch ideaal. De huisjes zijn laag, het enige hoge hier zijn de bomen. Als ik in een roman ooit nog eens een hiernamaals nodig heb (en hoe vaak komt het niet voor dat ik onder het schrijven sterke behoefte voel om een hiernamaals in te voegen) is dit de perfecte setting, vanwege de kalme bescheidenheid van alles, en de rustgevende werking van het groen. Hier is iets bereikt, er wordt niet gestreefd naar iets nieuws, naar iets anders; hier wordt alleen gestreefd naar onderhoud en lichte, milde verbetering.  En er bestaan hier twee dimensies naast elkaar: als je over het terrein wandelt of fietst, zou je het geheel wat popperig kunnen vinden, al die tuintjes, al die slootjes, al die huisjes, zo nu en dan kijk je bewust naar een boom om weer eens iets groots te zien – maar als je eenmaal in je tuin zit, tussen de planten en de heesters en de bomen, ben je zelf aangenaam klein, en is de rest groot en hoog genoeg om je geborgen te voelen. Van binnen zijn de tuinen veel groter dan van buitenaf, alsof dit gebied een locatie is uit een boek van Tonke Dragt. Je moet binnen zijn, niet buiten – je zou hier een levensbevestigende moraal uit kunnen halen, maar het is waarschijnlijk beter om gewoon met een pilsje in de hand zonder al te veel gedachten de avond te zien dalen.

Echt de moeite waard om ook zijn andere blogs over de tuin te lezen. zie link hiernaast–> https://rvessen.wordpress.com/2018/06/

Daarna kwam Anne Vegter in het huisje. Zij schreef  in het logboek:

Ik weet nog niet wat ik hier ga doen: schrijven, kijken of lezen. Na een turbulent jaar wacht ik even af wat in me opkomt. Ik voel me hier heel fijn en de spanning van mijn tijdelijke verhuizing glijdt van me af. misschien kan ik weer eens gaan tekenen.

De Wolkerstuin is een nieuw fenomeen op Amstelglorie en zoals dat gaat in ons tuinpark wordt alles goed in de gaten gehouden. De schrijvers in het huisje hebben dan ook best wel eens nieuwsgierige onbekenden op bezoek. Roos van Rijswijk schrijft hier heel leuk over in het logboek (foto even vergroten dan is het heel goed te lezen. vooral dat stukje van die vrouw met haar voeten in de wasbak is erg grappig)

Maartje Wortel schreef een heel lang stuk in het dagboek waar ik alleen een klein stukje over de spiegels in het huisje van citeer. Hopelijk komt de rest van het verhaal na een tijdje in het boek dat we willen gaan maken over onze gastschrijvers en hun verblijf in het Wolkershuis.

(…) Verder kan ik niet ontkennen dat ik doodmoe ben en dat het misschien door de spiegels komt. Thuis heb ik geen spiegels. Ik ben ook opgevoed zonder spiegels. Mijn moeder zei: ‘je trekt gewon wat kleren aan. Meer is er niet nodig!’En dan zie ik mezelf ineens overal terug. Overdag kan ik dat nog wel dragen, maar s’nachts wil ik dat niet. Dat ik mezelf steeds tegenkom, zo dolend. Dus heb ik snachts mensen uitgenodigd. een paar meisjes. Ook met seks. (…)

” foto Jan Wolkers

De week dat Parooljournalist en schrijver/ dichter Maarten Moll in het huisje zat verscheen er zelfs dagelijks een column over het Wolkershuis in het Parool.  klik hier  om op de Amstelgloriesite te komen waar twee van de collums te lezen zijn. Veel van de schrijvers lezen tijdens hun verblijf in de bibliotheek van Wolkersboeken die in het huisje staan. Maarten Moll schreef over Wolkers liefde voor voetbal, vrouwen, natuur en zichzelf:

Wolkers hield van voetbal, en van Ajax in het bijzonder, maar hij wist wel hoe groot hij voetbal in zijn leven liet groeien. Niet groter dan zijn liefde voor de natuur, vrouwen, eten en schrijven. En zichzelf.Mooi is dat te lezen in zijn dagboeken. ‘De moffen komen goed op gang, als een stomme machine. Niet erg talentvol, maar erg fanatiek en effectief. (…) Dan zakt Nederland zeker 20 minuten in, wat resulteert in een tweede doelpunt.

3Foto Herman van Bostelen

 

De laatste schrijfster van dit seizoen was Sanneke Hassel die in het dagboek schreef over de groente uit de tuin en de keukenspulen die Florence en ik samen hebben aangeschaft in wel 20 kringloopwinkels:

(…)De laatste avond maak ik soep van de laatste stronken prei; in de grote rode pan. Er is genoeg voor alle schrijvers die hier deze zomer geweest zijn, plus nog een handjevol vrijwilligers.(…)

foto Herman van Bostelen

Ik kan me geen betere afsluiting van deze blog voorstellen. Dit tuinseizoen gaan we hopelijk soep eten met alle gasten die gebruik hebben gemaakt van de tuin en met allemaal nieuwe schrijvers, wiens creativiteit hopelijk weer weelderig gaat stromen in de geest van Jan Wolkers.

Tot slot nog een foto van de mensen die meegewerkt hebben aan het tot een succes maken van de Wolkerstuin (Er waren er nog veel meer maar niet iedereen staat op deze foto)