Het is herfstvakantie en ik zit weer eens in Frankrijk boven op de berg. Ik ben hier zaterdag naartoe gevlogen samen met mijn moeder en Louis en Ole.

De reis was best erg want het was heel druk vanwege de herfstvakantie, we moesten overstappen in Parijs en hadden ook nog 1,5 uur vertraging maar als je hier bent is dat allemaal weer vergeten.

Louis, Ole en ik zitten weer in het kleine huisje op de berg, het Musee genaamd en mam logeert in de logeerkamer bij Buul en Renee.

Het Musee voelt echt al aan als ons huisje. We weten waar alles ligt, hebben een vaste verdeling van wie waar slaapt: Ole op de bank, Louis en ik in het bed, en de jongens hebben al allerlei vaste rituelen ontwikkeld voor als ze hier zijn: zoals spelen met de knuffels die allemaal op vaste plekken in het huisje wonen, bepaald eten en drinken wat hier hoort zoals pain au chocola, gekke Franse koekjes en vooral Yop (een soort van yoghurt-aardbeiendrankje) en de gebruiksaanwijzing van het Nonolet wat ze hier hebben. Ik zit zoveel mogelijk lekker voor het huisje met uitzicht op de bergen en probeer te lezen.

We eten s’avonds bij Buul en Renee die altijd hele lekkere dingen koken, zoals een hele grote kip met aardappeltjes en zelfgemaakte appelmoes, linzenschotel en heel lekkere bietensla (de jongens aten toen pizza)

Mam vind het ook heel gezellig. Ze was hier al 5 jaar niet meer geweest. Daarvoor kwam ze hier veel vaker (zie deze Blog over hoe men hier terecht gekomen is). Ze is alleen erg slecht ter been want vorige week na het afzwemmen van Ole wilde ze in de trein stappen toen een man met heel veel haast haar omver liep en ze met een harde smak op het perron viel. Nu heeft ze heel veel pijn en een blauw-paarse bil. Ze strompelt met een stok soms van het huis naar het Musee maar zit verder vooral veel op een stoel en praat bij met Buul en Renee, die ze al bijna 50 jaar kent.

Ik ging met de kinderen gister lunchen en zwemmen bij John en Annemarie. Dat is altijd heel gezellig en de kinderen vinden het er ook heel fijn, ze worden verwend met lekker eten, kunnen zwemmen in het zwembad en spelen met Paul de hond.

Vanochtend had Buul de wilde zwijnen gehoord dus Louis en ik maakten een wandeling om te kijken of we ze konden zien (met gevaar voor eigen leven want wilde zwijnen schijnen best gevaarlijk te kunnen zijn als je te dicht bij hun jongen komt.) We zagen ze jammergenoeg niet.

Vanmiddag na de lunch en de siësta liep ik met Louis en Ole de berg af om te spelen bij het riviertje “de leze” waar de jongens door het water slenterden, in bomen klommen en dammen maken. Volgende keer kunnen ze zelf hiernaar toe en kan ik lekker rustig in de zon mijn boekje lezen.

Ik vind het heerlijk om hier te zijn. Even echt weg van alle zorgen. En ik realiseer me ook dat ik heel veel heb om voor te leven. Ik heb goed werk, leuke collega’s, fantastische kinderen en heel veel lieve en zorgzame vrienden en familie, waarbij ik altijd terecht kan. Het klinkt een beetje zijig maar dankbaar zijn voor alle dingen die je hebt (klein en groot) helpt. En wat de toekomst brengt weet je nooit, maar leven bij de dag is ook goed (misschien zelfs wel beter?)