Dinsdag heb ik samen met Louis en Ole het vliegtuig naar Toulouse genomen. De vakantie is nog niet voorbij en als we dan niet met zijn vieren gaan, ga ik maar gewoon zelf, dacht ik.

En nu zitten we dus bovenop een berg met uitzicht op de Pyreneeën in een heel schattig huisje waar ik al heel vaak geweest ben. Hier wonen namelijk Buul en Renee, die ik al vanaf mijn geboorte ken en waarmee ik mijn hele jeugd in een huis heb gewoond.

20 jaar geleden hadden zij het plan om samen met 4 andere stellen in Frankrijk te gaan wonen. Nu waren ze allemaal nog werkend en vitaal en als ze iets goeds zouden vinden zouden ze dat eerst kunnen gebruiken als vakantiehuis en als ze dan niet meer hoefden te werken zouden ze daar naar toe kunnen emigreren en gezellig samen in Frankrijk hun oude dag kunnen slijten. Bij die 5 stellen hoorde o.a. Buul en Renee, mijn tante Baya en haar man Sjef, en ook mijn moeder en Hans zouden mee doen.

Er zitten veel voordelen aan zo iets met je vrienden doen: het is gezellig, je kan elkaar helpen, je gaat wel weg maar je beste vrienden gaan mee en wonen dan naast je en het is financieel een stuk beter te doen.

Het zoeken naar een goed huis/ terrein was op zich al heel leuk en zorgde voor veel leuke vakantie’s in Frankrijk waarbij je dan ook nog de hele tijd huizen mag gaan bekijken (lijkt mij echt het einde) .

Ik weet nog dat ze hun oog hadden laten vallen op een oude watermolen en ik ben zelf ook nog eens mee geweest naar ” het roze kasteel” een groot, oud en vervallen, roze landhuis. Er omheen lag een grote tuin en er achter was een helemaal met mos overgroeide tennisbaan. Dat huis is het jammergenoeg niet geworden. Er moest denk ik teveel aan gebeuren of het was gewoon te duur.

Uiteindelijk vonden ze deze berg bij het dorpje Fossat. Er stond een oude boerderij op die makkelijk te verbouwen was tot twee woningen. Verder stond er een grote schuur en het kleine huisje (het oude varkensschuurtje) wat nu het Musee is.

In Frankrijk hebben ze namelijk de regel dat je alleen op plekken mag bouwen waar al bebouwing op staat. Dit terrein was dus ideaal. Twee stellen konden in het huis, twee op de plek waar nu de schuur stond en 1 stel in het Musee. En verder zat er nog een flink groot stuk land bij. Ruimte genoeg dus om elkaar niet teveel in de weg te zitten.

Toen ze het kochten was ik 23 en ik heb er menig vakantie doorgebracht. Bijvoorbeeld die keer dat in Nederland de 11-stedentocht werd gereden en wij niet meer van de berg konden omdat we zaten ingesneeuwd. Of de keer dat we er zaten met mijn neven, mijn zus en Thomas (de zoon van Buul en Renee) en natuurlijk de hele tijd veel te veel dronken en pingpong speelden in de roze salon (de grootste kamer van het huis) en met studentenlogica: waar kan je zo’n kamer nou het best voor gebruiken? Juist- om de tafeltennistafel in te zetten.

Ook met mijn schoonfamilie ging ik er heen. We huurden een busje en reden met zijn allen in 1 dag hiernaartoe. Mijn schoonvader Jan heeft daarna niet vaak meer op de snelweg gereden 😉. Die vakantie hielden we een boerenbridge-tour-de-France, wat inhield dat we eindeloos lang aan het kaarten waren.

Maar met 10 mensen zo’n project beginnen is ook een hachelijke onderneming. Niet iedereen wil hetzelfde, de 1 heeft meer geld te besteden dan de ander, en ook het moment om er definitief te gaan wonen verschilde per persoon. Er werd dus heel veel vergaderd en de Franse gemeente gooide ook nog roet in het eten.

Uiteindelijk trokken de zusjes van Oven ( mijn moeder en Baya) zich terug en besloten John en Annemarie een huis te kopen in het buurdorp. En nu wonen hier dus alleen nog Buul en Renee, en in de andere helft van het huis woont Kees (eerst samen met Liesbeth maar die miste Amsterdam toch teveel en ging weer terug)

En nog steeds is het een plek waar ik zo af en toe kom, waar ik altijd terecht kan, en ook de kinderen kennen het al en voelen zich er thuis.

Het kleine schuurtje is verbouwd tot een heel prettig gastenhuisje, ze hebben een zwemvijver aangelegd en het voelt heel fijn en vertrouwd om hier te zijn.

In mijn volgende blog zal ik vertellen hoe we onze dagen hier doorbrengen (we doen niet zo heel veel hoor, maar ook daar kan je over schrijven😊)