Nu mijn oudste zoon Louis (9 jaar) in de bovenbouw zit, krijgt hij ook zo af en toe huiswerk mee naar huis. Niet te veel hoor, maar gewoon soms, om alvast een beetje te wennen aan het hebben van huiswerk en hoe je daar mee om gaat.

Hij moest een agenda hebben en die moet ook mee naar school en weer mee naar huis in zijn schooltas. Als ouders hebben we ook instructie gekregen hoe om te gaan met het huiswerk. Zo moeten we er niet teveel bovenop zitten: het is zijn eigen verantwoordelijkheid en dat moet hij ook leren. En hoe leer je zelf verantwoordelijk zijn als je ouders je steeds voor zijn, en zeggen wat je allemaal moet doen. Wel is ons gevraagd zo af en toe in zijn agenda te kijken zodat we weten waar hij mee bezig is en hem zo af en toe te vragen of het lukt, of hij nog hulp nodig heeft en om, heel af en toe, ook iets samen met hem te doen.

Zo moet hij over twee weken een  boekbespreking houden. Hij moet dan een doos versieren als een boek en daarin vijf voorwerpen stoppen met labeltjes eraan zodat hij dan in de klas, aan de hand van deze voorwerpen over het boek kan vertellen.  Hij heeft zelf een boek gekozen: “Joe Biljoen” van David Walliams.  Vandaag ben ik vrij en van plan om zo weinig mogelijk  te gaan doen, dus ik ga lekker op de bank zitten met een kopje thee, en het boek even lezen.  Want bij een eerste boekbespreking is het dan weer wel nodig als ouder een beetje te helpen. Tobias kan hem dan helpen met het knutselen van de doos en ik help hem met de inhoud en met hoe hij zijn verhaal gaat vertellen.

Deze week heeft Louis zijn eerste topografie- toets. Wat hij daarvoor moet kennen vond ik nog behoorlijk veel; de provincies en hun hoofdsteden, een lijst van andere steden in Nederland en vooral de belangrijke rivieren en andere wateren. De afgelopen dagen was hij dus steeds aan het lezen en zoeken in de atlas en hadden wij het als gezin veel over het Veluwemeer, waar Enschede ligt en hoe je alle plaatsen en rivieren kan onthouden:

Zo stroomt de IJsel naar het IJselmeer, heet de hertog van den Bosch Willem (de Wilemsvaart stroomt langs Den Bosch), komt de Z na de IJ (dus zwolle na het IJselmeer, en Ge-Oo-Wee zijn de wateren van Zeeland (Grevelingen- Oosterschelde- Westerschelde). Verder heb ik al de hele week  “In het Helderse nieuwe diep” in mijn hoofd: een liedje dat ik nog van vroeger ken en dat mijn moeder ook in canon moest gaan zingen op haar allereerste Vrije- school- ouderavond. Het gaat over een haring die de griep heeft opgelopen en toen maar ging bidden “Kyri-eleison. Een tekst om niet snel te vergeten en zo kon Louis onthouden dat het Haringvliet over gaat in het Hollands Diep.

De enige die Louis steeds maar niet kon onthouden was het Prinses Margrietkanaal. Nou is het zo dat ik veel van de wateren van Nederland vergeten was, maar het Prinses Margrietkanaal zéker niet. Het stroomt door heel Friesland en ook langs het Snekermeer.

Als kind ging ik een paar keer samen met mijn vader een weekje zeilen in Friesland. We voeren van het ene meer naar het andere en sliepen onder het dekzeil of we kampeerden bij “De Boer”. We hadden de hond Beau bij ons, bekeken soms één van de Friese plaatsjes en s ávonds las ik pap voor uit Thea Beckman terwijl hij eten kookte op zo’n klein gasstelletje en sjekkies rookte.  Ik praatte heel veel of zong liedjes (zoals “In het heldere nieuwe diep”) en pap zei zo af en toe wat ik moest doen, meestal de fok. Maar heel soms zeilde ik ook de boot: Het was tenslotte ook de bedoeling dat ik het uiteindelijk zou leren. En op zo’n dag, ik zeilde over het Snekermeer en ik zag het Paviljoen al liggen. Ik dacht aan warme chocolademelk en uiensoep met zo’n broodje kaas er boven op en zeilde recht op het café en de aanlegsteiger af. Goed uitgekeken naar andere boten had ik niet en ineens zagen we aan de rechterkant, al vlak bij,  een enorm vrachtschip recht op ons af komen. Mijn vader begon keihard tegen me te schreeuwen (hij kan behoorlijk driftig zijn) en nam vloekend het roer van me over en nog net op tijd draaide hij ons bootje en voeren we weg van dat enorme schip. Hierdoor vergeet ik nooit meer het  “Prinses- Margrietkanaal”,  waar we op bleken te zitten.