Ik heb een hele tijd geen WiFi gehad maar wel een soort van dagboeken bijgehouden op de notitie van mijn telefoon. Dus hieronder het verslag van de afgelopen dagen. 

Zaterdag: 

In de ochtend deden we helemaal niets. Ole was nog bij Saar en Sanne aan her logeren en speelde met Otje in het zwembad. Ondanks het leeftijdsverschil gaat dat juist heel goed. Misschien juist wel omdat Otje Ole nog wel heel schattig vindt en goed voor hem zorgt. 

Louis en Jonas schelen maar 1 jaar en kunnen de hele dag door spelen. Met de “poppetjes” (draken en ridders en superhelden enz) van Jonas, in het zwembad of ze stoeien een beetje door het huis. En ze lachen heel veel. 
Zij logeerde bij ons in het hotel en gingen samen naar het zwembad. Ik ging lekker snorkelen in de zee. Je kan hier bij Blue Bay echt heel goed snorkelen. Heel mooi koraal en heel veel verschillende vissen. Net of je door een tropisch aquarium zwemt. Jammer dat ik er geen foto van kan laten zien. 

Na de siësta reden we naar Saar en Sanne om samen naar een strandje te gaan waar een gezonken boot voor de kust ligt die je kan zien bij het snorkelen (of duiken natuurlijk).
Het was een hele gekke plek. Een beetje een puinhoop eigenlijk. Vlak bij lag een heel groot roestig booreiland en naast ons strandje lag een heel grote zeetanker. Het strandtentje waar we zaten was een verzameling van bij de vuilnis gevonden spullen die weer waren opgeknapt en waar iets leuks van gemaakt was. Naast ons zat een barretje waar hele harde muziek gedraaid werd en waar een paar mensen flink aan het drinken en dansen waren. 
Om de boot te zien moest je nog best een eindje zwemmen maar het was zeker de moeite waard: veel vissen en begroeid met waterplanten en koraal. Daarna aten we bij Saar en Sanne en Ole en Otje verzorgden de bar. 

Zondag

Vandaag zijn we van Curacao naar Suriname gevlogen. De aankomst had nog behoorlijk wat voeten in de aarde want we konden het land niet in. We hadden namelijk nog geen toeristenkaart en we hadden niet genoeg geld in euro’s om er 4 te kopen. 

Ik had van tevoren uitgezocht dat je ze bij aankomst op het vliegveld kon kopen maar je bleek ze niet met pin te kunnen betalen. En er was geen pinautomaat en we konden ook niet pinnen voor we door de douane heen waren. Een aardige mevrouw bij het kantoortje van buitenlandse zaken zei dat ze ons zo zou helpen. Of we even buiten het kantoortje wilden wachten. Maar er kwamen in de tussentijd wel twee nieuwe vliegtuigen binnen en wij zaten daar maar. En zij was steeds maar druk met andere reizigers. En je kan ook niet op je strepen gaan staan want het is juist heel aardig dat ze ons sowieso wilde helpen. 

Na twee uur wachten konden we uiteindelijk door de doane met twee toeristenkaarten en twee kopietjes van het paspoort. In Paramaribo moeten we aan euro’s zien te komen en dan naar het consulaat om daar te gaan betalen en dan krijgen we een bewijs waarmee we weer ergens anders, geloof ik, ons paspoort op kunnen halen. We waren al om 19.00 uur geland maar uiteindelijk kwamen we pas om 22.00 uur aan in ons huisje bij de cola kreek. 
 Op het vliegveld vroeg ook nog een man of ik even met hem mee wilde drank te kopen voor hem. Hij wilde 3 flessen whisky en mocht er maar twee. Hij kwam ook uit Nederland en ik had in de rij al een hele tijd met hem staan praten maar Tobias wist dat niet en hij was er erg tegen dat ik zomaar met hem mee liep. 

Toen kwam de taxi. De taxichauffeur zei dat het 100 Surinaamse dollar kostte. Dat leek me veel te veel maar ook de andere taxichauffeur zei deze prijs en we wilden echt graag naar ons huisje dus betaalden we maar. Bleek later echt veel te veel te zijn geweest. 

We reden nog langs een pinhutje midden in een weiland waar we in het pikkedonker moesten pinnen.  

Op weg naar de Colacreek was het ook aardedonker en we konden niets zien van de omgeving. Het huisje was ook een beetje vreemd met een voorkant bestaand uit schuifdeuren. Tobias die door het hele gedoe al de hele tijd behoorlijk zenuwachtig was zei: ik laat mijn kinderen hier niet alleen slapen dus die ging bij hen op de kamer liggen en ik in mijn eentje in de andere kamer. En al snel vielen we in slaap. 

Maandag 

Bij wakker worden ziet alles er altijd een stuk vriendelijker uit. Zo ook hier. Tobias was weer relaxed en de kinderen vonden het leuk. We zitten op een soort van schoolreis- gelegenheid en zijn de enige gasten. Zo af en toe zie je iemand lopen om schoon te maken maar verder hebben we het hele park voor onszelf. 
We ontbaten met de broodjes uit het vliegtuig en ik ging bij de receptie vragen hoe ver het lopen was naar de winkel en hoe laat de cafetaria openging. Lopen kon zeker niet. Wel 3 km, niet te doen in deze hitte en met hoeveel mensen waren we? 4? Dan ging de cafetaria niet open maar hij kon wel zijn collega vragen of die even taxi wilde zijn voor ons. 
Even later zaten we bij een meneer in de auto met alle raampjes open en reden we door het Surinaamse land. Eerst weer naar dat gekke pinhuisje en daarna naar een Chinese supermarkt waar we brood, hotdogs, parbobier en cornflakes kochten. Ook reden we nog even naar zijn huis want hij moest iets afgeven aan zijn vrouw en we stopten bij een busje langs de kant van de weg om bananen en komkommer te kopen. 
 

Terug bij ons huisje deden we alles in de ijskast en gingen we lekker zwemmen. 

​​

​​
S’avonds gingen we een potje pesten met Louis en aten we als avondmaaltijd noodlesoep en hotdogs en aardbeienyogurtjes toe. Heel gezellig en we hebben er helemaal zin in, in onze surinamereis 

Dinsdag

Vanochtend gingen we na het ontbijt nog even zwemmen en daarna bestelden we een taxi naar Paramaribo. Daar zitten we nu in een fijn hotel “Downtown Oasis”. We hebben een woonkeuken en een slaapkamer met tweepersoonsbed en slaapbank. In de tuin is een zwembadje. 

Net gingen we een wandelingetje maken door de stad en eten bij Zus&Zo. Een echt backpackershotel. Veel toeristen dus maar dat is ook wel weer prettig vertrouwd en het was er ook erg gezellig. 

Later meer over Paramaribo maar ik ga nu eerst lekker slapen in onze koele airco-slaapkamer.