Ole is onafscheidelijk van zijn knuffel “Waffie” . We hebben een hele la vol met mooie knuffels maar Ole koos al heel snel dit hondje van de IKEA. Handig, dachten wij: Als hij dan kwijt raakt hebben we in ieder geval geen probleem met het vinden van een substituut-Waffie. Al ziet Waffie er al lang niet meer zo uit als de normale Ikea-hond.

Waffie gaat altijd overal mee naar toe. Als Ole ergens heen gaat, gaat Waffie mee, hij ligt altijd bij hem in bed en is ook al meerdere keren in het buitenland geweest. Door het vele knuffelen en de paar keer dat hij in de wasmachine is geweest is Waffie sterk vermagerd en ook zijn haar glanst al niet meer zo mooi als bij een nieuwe IKEA-hond. En dan ruikt hij natuurlijk ook nog zoals een oude knuffel ruiken moet; veel lekkerder dan zo’n plastic winkel-geur.

Door de jaren heen heeft Ole nog meer knuffelhonden verzameld.  Zo is daar Blaffie (de nieuwe broer van Waffie), reuzewaffie (ik geloof dat dat zijn vader is, en Thijs (de opa van Waffie). Daarnaast heeft hij ook nog een paar “baby-waffie’s”, een moeder-Waffie en een Paw-Patrol hond die ook op de een of andere manier bij de familie hoort. Ole kan eindeloos spelen met deze knuffels en verteld er ons hele verhalen over.

maar het blijft niet bij deze knuffel-honden-familie. Ole heeft er namelijk nog allemaal imaginaire familieleden bij verzonnen waar hij ons eindeloos veel over kan vertellen

Dinsdag ging Ole met mij mee naar school en ook na school met mij samen boodschappen doen (omdat Louis en Tobias ziek waren). We moesten naar verschillende winkels en de hele periode dat we bezig waren heeft Ole aan één stuk door verteld over Ko (een hondje van drie, zo groot als een cavia,  die we de hele tijd in en weer uit de tas moesten halen, woef woef (een stoere puber van 13) en Oma Waffie die over drie dagen jarig is.

Hoe oud wordt ze dan? vroeg ik. 81, zei ole en weet je wat ze van haar familieleden krijgt? vroeg hij mij. Een wandelstok…….   en een rolstoel. voegde hij daar even later aan toe.  Kan ze dan niet meer lopen? vroeg ik. want als ze dat nog wel kan, moet je haar geen rolstoel geven. Als ze daar eenmaal in gaat zitten, loopt ze nooit meer. Hier dacht Ole een tijdje over na. Oke, zei hij uiteindelijk, dan krijgt ze een drone, en drie taarten.

Hiermee kwam er even een einde aan het gesprek. Ga je me straks helpen met het maken van de taarten? vroeg hij nog wel. Ik zei dat ik daar geen tijd voor had en dat hij dat best zelf kon doen en meer van dat soort gezeur van een moeder die vind dat ze het te druk heeft. Hij reageerde er niet op. Toen we voor onze huisdeur stonden en de fiets op slot zetten zei Ole: Niet aan louis vertellen over Ko, woef woef en Oma Waffie, hoor. Want Louis kan er niet tegen, tegen al die dieren die hij niet kan zien.

Dat vond ik nou zo mooi en ook zo waar. Mijn zonen zijn hierin totaal verschillend. Louis houdt van feiten, van dingen die wetenschappelijk bewezen zijn. Hij stelt vragen over het hoe en waarom en gaat daar net zo lang mee door tot hij er een bevredigend antwoord op heeft. Hij leest ook het liefst non-fictie. Informatieve kinder-boeken dus. Zo leest hij nu het Moestuinboek van Meester Jan (gekregen van opa en oma voor zijn C- diploma) en bestudeerd het zaaischema. Hij is van plan het hele boek te gaan uitvoeren samen met Tobias.

Ole stelt bijna nooit dit soort vragen. het interesseert hem geen biet of iets wel of niet echt ‘waar’ is. Hij houdt zich bezig met hele andere dingen: imaginaire honden, zijn lichtogen (die heeft hij ook verzonnen. Hiermee kan hij in het donker kijken en ook door muren heen kan hij alles zien), of alle andere dingen die in zijn buik zitten en die hij er uit kan halen als hij zin heeft ermee te spelen.

Ik moet maar geen water drinken. zei hij vanochtend, want er zit een olifant in mijn buik en dan gaat die spuiten. Louis die naast hem zat kreunde hardop en zei “Ik wordt er GEK van!!!!