Gisteren gingen we naar het spoorwegmuseum. Je moet toch wat, op een regenachtige zondag in februari, dacht ik. En ook als je geen treinen-fan bent, kan je je hier wel een middagje vermaken (als kind). We gingen samen met Sil, Andrea, Kolja en Lovis en ontmoette elkaar in de trein naar Utrecht.

Vanaf Utrecht centraal gaat er één keer per uur een speciale trein naar station Maliebaan, een mooi oud station en de plek waar nu het spoorwegmuseum zich bevindt.

Het museum bevindt zich in dit station en in een grote hal die daar tegenover ligt. Ook is er nog een buitenspeelplaats en een rangeerterrein waar ook nog allemaal treinen staan.

Naast al die treinen zijn er allerlei “belevenissen”. Zo kan je met een lift naar de mijngangen onder de grond, en naar 1838 en de eerste trein van Nederland. Je kan in een soort van achtbaan langs treinen die in het hele donker staan en soms heel eng op je af komen (soort treinen-spookhuis) je kan naar een theatervoorstelling over de Orientexpress en je kan zelf een trein besturen in een soort van virtual reality iets.​

​De kinderen vonden het allemaal enig en wij ouders daardoor ook, want zo werkt dat.

Als je geen museumjaarkaart hebt is het spoorwegmuseum wel enorm duur (16 euro p.p) Dat alleen al is een reden om een museumjaarkaart te kopen. Als je die hebt kan je er heel plezierig een dagje doorbrengen zelfs als je geen treinengek bent.

Vanaf het museum liepen we zo naar het centrum van Utrecht want na al dit plezier voor de kinderen hadden wij ouders ook wel zin in wat plezier en een lekker biertje.

Om half zeven zaten we weer in de trein terug naar Amsterdam. Louis, die de hele dag heel vrolijk was geweest stortte helemaal in. Hij kon alleen nog maar huilen en een beetje op schoot zitten (niets voor hem). En vannacht bleek hij ook echt ziek te zijn. Vandaag was hij thuis met Tobias en morgen ben ik vrij. Hopelijk voelt hij zich dan alweer wat beter.