Kan je ook een ‘te’ gelukkige jeugd hebben? En wordt je dan een verwend pap-kind, een vervelende volwassenen of een persoon zonder ruggengraat?  Dit alles zat ik me te bedenken toen ik vandaag Louis verzorgde.

We zijn nu allebei ziek en ondanks dat ik me zelf ook niet zo lekker voel, moet ik toch voor mijn kind zorgen. Vandaag hebben we foto’s ingeplakt, rekenwerk voor school gedaan, ik heb leuke plaatjesboeken voor hem uitgezocht en hem voorgelezen, beschuit met geraspte appel voor hem gemaakt en glaasjes water voor hem gehaald. Gelukkig heb ik ook een tijd geslapen, heeft hij filmpjes gekeken op de computer of zaten we allebei stilletjes te lezen.

En ondertussen dacht ik na over hoeveel geluk mijn kinderen toch hebben. Ik wil mezelf niet op de borst kloppen, maar ik denk dat Louis en Ole, tot nu toe, toch een behoorlijk gelukkige jeugd hebben. Ze hebben ouders die van hen houden, en van elkaar, er veel zijn, met ze praten en naar ze luisteren. Ze wonen in Nederland en zitten op een leuke school, ze worden meegenomen naar musea, films en het theater, ze zitten op sport, zijn lid van de bibliotheek, ze worden voorgelezen, gaan op vakantie, hebben speelgoed, krijgen gezond eten, gaan genoeg naar buiten, komen in aanraking met de natuur, ook al wonen ze in de stad, hebben vrienden en een hele lieve familie die allemaal heel veel van ze houden.

Als ik denk aan een “gelukkige jeugd” denk ik aan dit soort basisbehoeftes. Daarnaast moet een kind natuurlijk ook nog gelukkig zijn met zichzelf, maar dat wordt een stuk makkelijker als er aan al deze factoren voldaan wordt, als er van je wordt gehouden en je merkt dat je ‘de moeite waard’ bent.

Nou is het zo dat je als ouder ‘ook maar wat doet’. Opvoeden leer je tenslotte niet. Het enige wat je kan doen is het doen zoals je eigen ouders het deden of juist bewust anders dan je ouders deden. Je kan er wel van alles over lezen en praten met andere ouders, maar ten slotte doe je toch gewoon wat je zelf het beste lijkt.

Ik denk ook zeker niet dat Tobias en ik de perfecte opvoeders zijn. Ook wij hebben zo onze ‘fouten’: de grootste daarvan is denk ik ‘laksheid: We laten ze in het weekend vaak te lang achter de computer zitten omdat we zelf willen uitslapen, soms gaan ze te laat naar bed omdat wij het zo gezellig hebben met vrienden, soms zeggen we ‘ja’ tegen iets gewoon omdat het makkelijker is, ons huis is te klein en misschien ook te rommelig, ik weet niet of we genoeg ambitie hebben om ze ambitieus te maken, soms eten ze niet genoeg groente gewoon omdat we geen zin hebben in het gezeur en zo kan ik nog veel meer voorbeelden bedenken. maar ja:

Maar weer terugkomend bij het begin van mijn verhaal: zou je ook een ‘te’ gelukkige jeugd kunnen hebben?  Het lijkt mij dat het geen kwaad kan en dat je van gelukkig zijn ook een ‘beter’ mens wordt. Wat denken jullie? Ik wil het heel graag weten.

Ondertussen zijn Louis en Ole weer heel blij elkaar te zien als Ole uit school komt. Samen kijken ze naar de nieuw ingeplakte, oude foto’s en zijn ze (denk ik) gelukkig.