Mijn oudste zoon louis is vandaag acht geworden. Moeders vertellen, op de verjaardag van hun kinderen, toch vaak over hoe het was, toen dat kind geboren werd en dat dan elk jaar weer. Ik vond dat vroeger altijd best wel stom. “Dat weet ik toch allang”, dacht ik dan “lekker boeiend”.  Maar nu begrijp ik dat dat een soort van klein ritueel is wat er bij hoort en dat het, vooral voor de moeder zelf, belangrijk is om daar zo af en toe aan terug te denken. Ik weet van de geboorte van louis echt alles nog: van het uitzicht uit het ziekenhuis raam tot de naam van de dokter en wat ik aan het lezen was toen de weeën even waren gestopt. Ik weet het als de dag van gisteren en veel beter dan wat ik nog weet van de geboorte van Ole drie jaar later.

Het was een erg mooie dag, die zondag 31 augustus 2008. Ik was de dag daarvoor uitgerekend maar had met mezelf afgesproken dat het kind in de buik  (toen nog onbekend of het een jongen of een meisje was. we noemde het Paki, vanwege de leuke grap dat hij dan Paki Stam zou gaan heten) nog niet geboren mocht worden omdat mijn nichtje Mintske ging trouwen en ik per see naar de bruiloft wilde. Met mijn hele dikke buik in een rode jurk stond ik daar op die bruiloft heel blij aan iedereen die het maar wilde horen te vertellen dat ik die dag uitgerekend was. De bruiloft was ergens in de Betuwe maar gelukkig bracht een vriend van ons ons er naar toe en ook weer naar huis.

Om 10 uur was ik thuis en moe maar voldaan ging ik naar bed en ik lag er nog niet in of ik voelde een gekke kramp in mijn buik, en even later weer een. De weeën waren begonnen.

Dat ging zo de hele nacht door en tussendoor viel ik, geloof ik, ook nog wel eens even in slaap. Tobias verzorgde me en sliep ook een paar uur. Tegen de ochtend werden de weeën regelmatiger en besloten we dat het tijd werd om de voedvrouw  te bellen. Ze kwam en stak, vrij hard-handig vond ik, haar vingers naar binnen om de ontsluiting te voelen en toen brak het vruchtwater. Paki had er in gepoept en dus moesten we naar het ziekenhuis. Prima want dat wilde ik toch al. We mochten niet met haar in haar auto dus gingen we met de taxi, netjes zelf een handdoekje mee nemend om de bekleding niet vuil te maken. Maar dat was van dat zwarte leer/ plastic dus ik vond het handdoekje vrij onnodig.

In het ziekenhuis, Het VU, stopte de weeën.  Na een tijdje besloot dokter Hooker (een hele grote zwarte dokter met lang haar) dat ik een weeën- opwekkend middel kreeg. “dan wil ik wel een ruggenprik” zei ik heel ferm en die kreeg ik ook.

Daarna was het eigenlijk wel gezellig. Ik had geen pijn meer, kon zelfs grapjes maken en de Libelle uit het ziekenhuiswinkeltje lezen. Van buiten hoorden we muziek. Ergens in de verte was een concert bezig, of het was de uitmarkt, dachten we.

Toen het persen eenmaal begon had ik ook het idee dat dat heel makkelijk ging maar achteraf hoorde ik dat ik totaal niet goed perste en dat ze zaten te denken over verdere maatregelen. Ook omdat de baby de navelstreng om zijn nek had zitten, maar dat wist ik ook niet. Om half acht ’s avonds werd Louis geboren. 

 Wat ons als eerst aan hem opviel was dat hij heel helder de wereld in keek met een observerende blik, in staat om details te zien. En dat heeft hij nog steeds. Hij is geïnteresseerd in van alles en nog wat en wil daar dan zoveel mogelijk over weten. Vooral over alles wat met de natuur te maken heeft. Hij weet dan ook al jaren wat hij worden wil; namelijk bioloog. Hij houd van lezen en van muziek en van woordgrapjes en taal. Maar hij kan totaal niet spellen. Hij heeft op school een slechte concentratie want hij zit altijd te dromen. Hij is veel te mager want hij eet bijna niets en het gaan slapen is elke avond weer een probleem omdat zijn gedachtes niet kunnen stoppen. Hij is heel trouw in zijn vriendschappen en vind het heerlijk om te spelen. 

Dit alles hoort bij Louis en ik ben heel benieuwd hoe hij straks gaat zijn als volwassen man. Over 10 jaar is hij 18 en gaat hij misschien wel het huis uit. 

En dit overdenken van zijn leven tot nu toe, van hoe het allemaal begonnen is hoort echt bij een verjaardag. Ik ga het hem allemaal elk jaar weer vertellen, tot in de kleinste details. Net zo lang tot hij mij geërgerd toeroept “maham, ik weet dat toch allang!” “Wat kan mij dat nou schelen” en zelfs dan zal ik het hem blijven vertellen, omdat hij mijn zoon is en ik van hem hou.