Gisteren realiseerde ik me weer eens dat het als moeder zijnde toch anders is als je zonen hebt, dan dochters. Mijn oudste zoon Louis werd namelijk door een ander jongetje in elkaar geslagen en ik schrok me rot. 

We zitten nu in het duinhuisje van mijn schoonouders bij Egmond aan zee en mijn zus is er ook nog steeds nu samen met haar zoontje Jonas. We gingen naar het strand en daar bij een strandtent eten.  

Terwijl wij lekker in de zon een biertje aan het drinken waren, speelden Jonas en Louis in een duinpan achter het strand. Ze sprongen van de hoge duin naar beneden.  

In de duinen werden ze uitgescholden voor “kleuters” door een jongen van ongeveer 9, en zijn zusje. Louis zei: “je bent zelf een kleuter”. Dat ging die jongen te ver en hij storte zich boven op Louis schopte hem, trok aan zijn T-shirt en stompte hem een aantal keer flink hard in zijn gezicht. Toen ging hij er als een haas vandoor. Louis lag snikkend in de duinpan en Jonas rende naar ons toe om versterking te halen. 

Louis was echt erg ontdaan en nog zeker een half uur aan het nasnikken en ik voelde vooral vreselijk veel woede. Hoe durft zo’n jongen! Mijn lieve Louis zomaar te slaan. Ik wou dat ik hem nog even onder handen kon nemen en tenminste streng toespreken. En dan ook nog even met zijn ouders gaan praten… 

 Bij het eten was Louis allang weer vrolijk en lekker aan het spelen maar het zat nog de hele avond in mijn hoofd. 

Vooral verontwaardiging eigenlijk. Maar ook het idee dat dit soort dingen dus gewoon kunnen gebeuren. Sommige jongens slaan erop als iets ze niet zint en als moeder ben je er niet altijd meer bij om ze te beschermen. Dat is ook juist iets goeds:  dat ze steeds meer hun eigen leven krijgen en spelen zonder dat daar een volwassenen bij is. 
En misschien hoort zelfs dat vechten er wel een beetje bij. En krijg je als jongen wel eens klappen die je maar hebt te incasseren. Of moet je zelfs leren hoe je moet terugslaan en had ik hem op zelfverdediging of judo moeten doen? 

Toch heb ik het gevoel dat er met dit incident weer een nieuwe fase aanbreekt. De kleuterfase is wat betreft Louis echt voorbij en de schoolgaande-kinderen-fase begonnen. blijkbaar horen daar ook dit soort dingen bij. Ik kan er nog niet helemaal aan wennen en vind het idee dat er gekken (grote en kleine) op de wereld rondlopen die mijn kinderen iets kunnen aandoen werkelijk onverdraaglijk.