Ik voel me beroerd, slap als een vaatdoek. Ik ben bang dat ik de bekende griep heb. Ik vind de uitspraak: “ja, het heerst” alleen altijd zo vervelend. Zo typisch Nederlands. Net alsof het daardoor niet erg is, alsof je er niet over mag klagen. Je hoort tenslotte bij één van de velen. “Denk vooral niet dat je bijzonder bent want half Nederland is ziek dus draag je lot en zorg dat je snel weer beter bent.”

Maar het ‘heerst’ inderdaad. Gisteren werd ik ziek, vannacht kwam Louis verschillende keren uit zijn bed. Hij voelde zo warm als een kacheltje en had een naar hoestje (dat heb ik ook) en vanochtend had hij 38,2. En nu voelt Tobias  zich ook al niet meer zo lekker. Alleen Ole heeft nergens last van. Hij wilde vanochtend ook erg graag naar school en is nu vrolijk zingend aan het puzzelen.

Wat ik de hele dag doe? een beetje hangen op de bank, veel slapen, beetje lezen en kinderfilms kijken met Louis. Net hebben we gekeken naar De Boxtrolls. Leuke film. mooi gemaakt ook.  

Maar vooral veel lezen. In anderhalve dag heb ik dan ook het nieuwste boekje van Jelle Brandt Corstius  “As in Tas” gelezen. Ik citeer hier even de achterkant van het boek want hierin staat het mooist in het kort waar het over gaat:

Elk voorjaar maakte Jelle Brandt Corstius een fietstocht met zijn vader Hugo: een wonderlijke man die veel begreep van dingen waar de meeste mensen niets van begrepen (palindromen), maar weer weinig van normale dingen (kinderen). Een bestemming was er nooit, maar wel de zekerheid dat het niet langer dan twee dagen zou duren. Anders kregen ze ruzie.

Twee maanden na het overlijden van zijn vader stapt Jelle Brandt Corstius weer op de fiets. Met in zijn tas een deel van zijn vaders as – en zonder iemand om ruzie mee te maken – legt Brandt Corstius in zestien dagen 1.620 kilometer af. Hij logeert bij een Maastrichtse dame die eist dat hij het douchewater opvangt om de wc mee door te spoelen (‘alleen grote boodschappen’), is de as bijna kwijt aan zigeuners en trekt overmoedig met vijftig kilo aan bagage door de Alpen.

As in tas is Jelle Brandt Corstius’ meest persoonlijke boek, geschreven op het moment dat hij zelf net vader is geworden en in de vorm die we van hem kennen: een reisverhaal vol absurditeiten.

Ik vond het heel goed geschreven, leuk en ontroerend tegelijkertijd. Het is leuk dat hij veel vertelt over zijn fietstocht als onervaren fietser. Zijn bagage noemt hij bijvoorbeeld Jolanthe, want die is ongeveer 40 kilo, waarschijnlijk net zo veel als dat het zou zijn als hij Jolanthe achter op zijn bagagedrager had.

Tussendoor vertelt hij anekdotes over zijn vader de wiskundige en de taalfanaat Hugo Brandt Corstius. Een vader die zijn kinderen, na de dood van zijn vrouw, alleen op moest voeden. Jelle en zijn twee zussen (Merel en Aaf, waar ik al eerder deze blog over schreef) werden een groot deel van de tijd aan hun lot overgelaten en Hugo was een vreemde man die niet altijd even aardig was tegen andere mensen waardoor Jelle zich als kind vaak voor zijn vader schaamde. Toch klaagt hij hier niet over, maar hij zegt wel waar het op staat. Omdat het onlosmakelijk deel uitmaakt van de relatie die hij met zijn vader had.

Met de jaren milder geworden (net als zijn vader) ziet Jelle Brandt Corstius behalve de ernst ook de humor van de zaak in. Hij had nu eenmaal een gekke én geniale vader. Een vader die in essentie vooral met zichzelf en zijn werk bezig was. Een vader waar hij, ons alles, toch erg veel van hield. Ik ga een stukje uit het boek citeren wat ik erg mooi vond. Jelle is, vlak voor de dood van zijn vader, met hem in hun oude zomerhuisje in Petten.

Hij ging op de divan liggen en ik kroop bij hem. Ik hield hem vast, moest huilen en zei hem dat ik zo verschrikkelijk veel van hem hield. Hij zei niks, maar hield mij vast en dat was genoeg. Er zijn mensen die spijt hebben omdat ze bepaalde dingen niet tegen hun ouders hebben gezegd; dat heb ik in ieder geval niet. Ik heb alles gezegd en ook alles gevraagd. Soms kreeg ik een knuffel, soms een Pirelli. Samen liggen op de divan in Petten, dat was rouwen.