Ik ben hier in het duinhuisje van mijn schoonouders. Alle buitenmeubels staan nog binnen maar we hebben de deuren open en zitten heel lekker uit de wind in de zon. Ik schil een appeltje voor nicht Lovis. Heerlijk, zo’n weekje vakantie.

Als ik naar deze foto kijk zie ik vooral mijn haar. Ik moet het weer verven, denk ik dan. Het grijs komt er aan alle kanten tussendoor en de rest is te rood (ik had per ongeluk de verkeerde kleur erin gedaan de vorige keer).

Want, Ja, als ik mijn haar niet zou verven zou ik al hartstikke grijs zijn. En ik vind grijs haar best mooi, maar nog niet voor mezelf. Het hoort bij ‘oudere’ mensen, vind ik. Maarja wanneer ben je dat?

Ik ben 41 en in de zomer alweer 42. Dat klinkt best oud maar zo voel ik me niet. Als je mij zou vragen: vind je dat je volwassen bent? Zou ik zeggen: “nog niet helemaal, nee” Ik dacht vroeger altijd dat je als je echt volwassen bent alles voor mekaar hebt en het perfecte leven. Maar nu weet ik dat niemand “alles” voor mekaar heeft en dat het perfecte leven niet bestaat. En misschien is juist dit besef wel een teken van echte volwassenheid.

Ik lees momenteel een boek dat “De Bradshaw variaties”heet, geschreven door Rachel Cusk. Het gaat over Thomas Bradshaw en zijn vrouw Tonie. Hij 41 jaar en zij 39. Hij heeft zijn baan opgezegd om voor zijn acht jarige dochtertje te zorgen en zij gaat juist meer werken. Het gaat over het gezinsleven, over de keuzes die je maakt en hoe je jeugd daar invloed op heeft en het gaat over ouder worden. Tot nu toe (ik ben op bladzijde 58) vind ik het erg interessant en prettig om te lezen maar ik erger me aan hoe de schrijfster praat over mensen van mijn leeftijd. Alsof wij al heel oud zijn. Ik citeer een stukje uit het boek waar bij mij de nekharen van overeind gingen staan:

(…) Tegenwoordig vind ik alles goed’, zegt Tonie. ‘Wat een prettige gedachte,’zegt Claudia opgewekt. ‘Ik raak steeds meer verbitterd. Ik begin te verzuren, net als wijn met kurk.

En zo gaat het de hele tijd. Steeds maar weer wordt er gezegd dat de hoofdpersonages niet zo jong meer zijn en dat gemaakte keuzes aan ze blijven kleven. En misschien is dat ook wel zo en ben je al in de middelbare leeftijd na je 40e maar zo voelt het niet.

Het kan ook aan mij liggen: Ik wil mijn hele leven al niet ouder worden. En ik ben misschien ook wel wat naïef en onbezonnen. Maar ik land steeds iets meer met mijn voeten op de grond. Eerst zweefde ik er een klein stukje boven.

De laatste dagen voel ik mezelf in ieder geval een stuk ouder dan de weken daarvoor en dat komt niet alleen maar door dit boek maar ook door mijn gewrichten. Ik heb de laatste tijd steeds een lichte pijn in mijn arm als ik bijvoorbeeld een boodschappentas til of een kind een handje geef en meetrek. Niet echt erg is het, maar wel irritant. Gister zat de pijn ineens in mijn schouder en nek en in mijn hele arm. Die kan ik bijvoorbeeld niet helemaal meer strekken. Waar komen dit soort kleine ongemakken nou ineens vandaan? Zomaar uit het niets, lijkt het wel, want ik kan geen enkele oorzaak aanwijzen. En hoe kom ik er weer vanaf?

Ik kan me nog heel goed herinneren. Ik was een jaar of tien. Renee werd 40 en kreeg van een vriendin een button (ja, was jaren tachtig he) met daarop de tekst: Life begins at 40. Dat vond ik wel zo belachelijk. Hoezo begint het dan pas? het is al bijna afgelopen…

Maar nu ik hier ben aanbeland weet ik: het is nog lang niet afgelopen. De button- zin slaat helemaal nergens op, vind ik nog steeds, Maar om een ander reden: het begint niet. Maar het is ook nog lang niet afgelopen. Lees bijvoorbeeld maar eens dit artikel over ontrafelde mythes over het leven na je 40e.

Ik ga mijn haar verven en hoop dat mijn schouderpijn snel over is en voor alle mensen van boven de 40: neem het er van en geniet van het leven. Het maakt geen ene moer uit hoe oud je bent, het gaat erom hoe oud je je voelt.