Een groot deel van mijn gedachtes besteed ik tegenwoordig aan mijn blog. Bij alles wat ik doe, zie of meemaak vraag ik me af of dat een leuk onderwerp is om een stukje over te schrijven. Ik bekijk bijna nooit meer zomaar iets maar meestal door mijn telefoon zodat ik er foto’s van kan maken (dit vind ik bij andere mensen een heel irritante eigenschap trouwens). En als iemand iets interessants of grappigs zegt, denk ik: oh dat moet ik onthouden of nog beter opschrijven zodat ik het kan gebruiken.

Met mijn blog in mijn achterhoofd was ik ook al een paar weken bezig om de vragen van de theezakjes te bewaren.

 Bij Pickwick zetten ze tegenwoordig op elk theezakje een vraag. Iets wat de helft van mijn gezin heel leuk vind en de andere helft totaal niet. Bij Tobias hoef je s’ochtends echt niet aan te komen met vragen als: met wie zou je wel eens een dagje van leven willen ruilen? of: Heb je ooit iets gedaan waarmee je in de problemen kwam? En Ole is meestal te druk aan het spelen om sowieso de vraag te horen. Maar Louis en ik zijn dol op de nieuwe theezakjes en elke ochtend bespreken we de vraag. Pas was bijvoorbeeld de vraag: waar ben je het meest bang voor? Louis dacht een tijdje na en zij toen: Enge dromen. Dat vond ik heel ontroerend en mooi en opgewekt ging ik die dag naar mijn werk.

Maar op vrijdag: Louis vroeg me alweer welke vraag er vandaag opstond, vertelde Tobias dat Aaf Brandt Corstius een stukje had geschreven over de vragen van Pickwick. Godverdomme! Dacht ik, is ze me weer eens voor geweest!!! Het gebeurt namelijk best vaak dat ik ergens iets over wil schrijven en dat zij het dan eerst doet of dat ik haar column op de achterkant van de Volkskrant (of in de VT-wonen, de Volkskrant magazine of de Flow) lees en dat ik dan, met terugwerkende kracht, wou dat ik het eerder dan Aaf bedacht had.

Nou is het zo dat ik “fan” ben van Aaf Brandt Corstius. Ik vind haar stukjes erg goed geschreven en ik ben het heel vaak met haar eens. Ook hebben we dezelfde interesses (zoals de verhalen van David Sedaris, interieurs van The Selby  en kijken naar Ik vertrek), we zijn even oud (41), wonen in dezelfde stad en hebben kinderen in dezelfde leeftijd. Dat schept een band. Ook zij is op het eerste gezicht een beetje tuttig, maar blijkt dat bij nader inzien toch echt niet te zijn en bij wie is de mol zag ik ook nog dat ze niet de aller sportiefste is en het goede gevoel voor humor heeft. Ze heeft zelfs ook nog een blauwe maandag op de PABO gezeten.

En ik ben dus eigenlijk jaloers op Aaf en op de stukjes die zij schrijft. Ik wou dat ik ze had geschreven en ik zou ook wel mijn geld willen verdienen met van alles en nog wat schrijven over dingen die je op dat moment het meeste interesseren. En dat je daar dan helemaal vrij in bent en ook wel eens s’ochtends lekker weer in bed kan gaan liggen als de kinderen naar school zijn omdat je toch je eigen tijd indeelt. En ik wou dat ik zo goed was en al haar ideeën had bedacht.

En daar komt de aap uit de mouw: het is zondagavond en ik heb geen zin in de week. en die vervelende Aaf heeft mijn stukje afgepakt en daar baal ik gewoon van.