Ik wil jullie even een update geven van mijn opruimbezigheden, die samen gaan met het boek dat ik aan het lezen ben: Opgeruimd, van de Japanse Marie Kondo. Zie mijn eerdere blog over dit onderwerp: KonMari, deel 1

Ik kreeg behoorlijke genoeg van het boek en laste dus even een pauze in. Ik erger me enorm aan de toon van de schrijfster die, volgens mij, behoorlijk getikt is. Ze vindt opruimen zelf heerlijk en dit is ook al haar hele leven haar hobby. Het liefst leest ze in haar vrije tijd boeken over opbergmogelijkheden en ruimt ze de kamers van haar broers en zussen op. Een groot deel van het boek gaat over haar ouderlijk huis en later woont ze alleen in een (z0 zie ik het voor me) Japans appartement voor één persoon met van die matjes op de grond en rijstpapier voor de ramen. Niet iedereen is zoals zij en voor de meeste mensen is opruimen meer een noodzakelijk kwaad dan een hobby.

Volgens haar is opruimen een meditatieve bezigheid (van de “mindfullness stroming heb ik begrepen dat alles een meditatieve bezigheid kan zijn als je het met aandacht doet).  Kondo vindt, en mischien is dat wel typisch Japans, dat dingen een ziel hebben en dat je ze dus goed moet behandelen. Wel weggooien dus, maar dan eerst dankjewel zeggen tegen de spullen die je niet meer met blijdschap vervullen.

En dan de sokken: Die hebben de hele dag te leiden gehad door aan je voeten te zitten en heen en weer geschud te worden in de wasmachine. Als ze dan in je kast liggen willen ze uitrusten, en dus mag je er geen bolletjes van maken. Sowiezo moeten alle kleren rechtop gezet worden, maar sokken al helemaal. En ze moeten goed gevouwen worden:

Maar ik kan me wel irriteren, opgeven kan ik beter niet. Mijn huis moet toch worden opgeruimd. Dus ik lees maar weer verder en ben ook begonnen met het eerste deel van het grote opruimen: de kleding.

Voor het gemak ben ik begonnen met het opruimen van de kleren van de kinderen. En ik ben behoorlijk trots op het resultaat. Nette kledinglades (niet opgevouwen volgens de KonMari methode, helaas), meer ruimte in de kasten en flink wat tassen en vuilniszakken die naar kleine Quinten of de Rode Kruis-bak gaan. En dan had ik ook nog 2 zakken vol met spullen die de vuilnisbak ingaan  (2 jongens= vooral veel broeken met gaten op de knieën).

Nu ga ik, met behoorlijke tegenzin maar zo “zen” mogelijk, mijn eigen kleren doen.