Morgen wordt mijn jongste zoontje Ole vier. Ik sluit daarmee een periode in het leven af, namelijk die van het hebben van kleine kinderen.

 Geen luiers, flessen en spenen meer. Nooit meer wegbrengen of ophalen op de Creche. Geen wandelwagens, buggy’s en voorzitjes op de fiets. Nooit meer naar het consultatiebureau.

Ik hoor nu niet meer bij de groep van moeders met jonge kinderen, die altijd tassen bij zich hebben vol met extra kleren, vochtige doekjes en doosjes rozijntjes.

En vooral: ik ben uit de “ah wat. Lief!!!-leeftijd. Ben je de vier gepasseerd, dan vinden niet alle mensen je meer schattig. Ja ik vind ze zelf natuurlijk nog even schattig en als ik geluk heb zijn er ook nog wel wat anderen naasten die dat vinden maar niet meer alle ietwat oudere vrouwen die je op straat tegenkomen, jonge meisjes en een enkele lieve oude man. Het eindeloos knuffelen en vasthouden wordt nu al minder en over een paar jaar willen mijn zonen dat echt niet meer. Tja de baby-leeftijd is nu echt voorbij. En ergens voel ik daar weemoed over. Het is een gepasseerd station waar ik het heel fijn heb gehad. Maar het was ook wel hard werken en je voelt je ook vaak onzeker over of je het wel goed doet.

Maar ik heb ook heel veel zin in de periode die nu gaat komen: die van moeder van schoolgaande jeugd.

Het lijkt me heerlijk dat ik op mijn vrije dag ook echt alleen ben en kan doen wat ik zelf wil. Ik ben al allerlei plannen aan het maken over wat ik met die tijd allemaal ga doen: bij een leesclub, iets creatiefs, misschien zelfs sporten.

Het is heel prettig dat je ze niet meer altijd zo vreselijk in de gaten hoeft te houden. Ze weten steeds beter wat ze wel en niet kunnen en wat er wel en niet mag.

Het is fantastisch om te zien dat ze echt “eigen” personen worden met interesses die ze helemaal zelf ontdekken. Ze leren mensen (andere kinderen) kennen die ‘hun’ vrienden zijn, helemaal zelf gekozen. En het is heerlijk rustig dat je tegen ze kan zeggen: ga maar spelen, zodat je zelf je boek kan lezen, blog kan schrijven of wat dan ook, en dat je ze dan een uur later echt moet gaan zoeken omdat hun speelruimte steeds groter wordt.

Dit alles gaat natuurlijk niet van de ene op de andere dag anders worden en sommige dingen waren ook gelukkig al een tijdje gestopt (luiers enzo) maar toch voelt het als een mijlpaal. En ik heb er eigenlijk ook echt wel zin in.