Het zit in de mensheid: het fijn vinden om ergens bij te horen. Vanaf vanochtend hoor ik bij de club van relaxte moeders (te vinden op Facebook). Ik hoor er bij, omdat ik daar zelf voor gekozen heb. Niet omdat iemand mij heeft uitgenodigd of heeft gezegd: hee, die club die wij hebben, die van de relaxte moeders, dat is nou echt iets voor jou.

Ik zou ook niet weten of ik wel echt een relaxte moeder ben (soms weet ik zelfs zeker dat ik het niet ben) maar ik zou het wel graag willen zijn. Ik denk ook serieus dat het goed is voor kinderen om relaxte ouders te hebben. De drie R-en zijn wat mij betreft dan ook Rust, Regelmaat en Relaxed zijn. Die Reinheid kan me gestolen worden.

Het is heel goed om kinderen zomaar wat te laten begaan. Laat ze zich maar vervelen, zelf bedenken wat ze gaan doen, hun eigen ruzietjes oplossen, bedenken of het echt erg is als je gevallen bent.

Prettige bijkomstigheid is dat je je als ouder niet de héle tijd met je kinderen hoeft te bemoeien. Je kan ook lekker je krantje lezen, in de tuin werken of wijntjes drinken. s’ochtends een beetje in je bed blijven liggen terwijl je kinderen al uren wakker zijn en in pyjama door het huis rennen, op bananen levend en de tijd die ze op de i-pad mogen schromelijk overschrijdend.

Maar nu zat ik deze week toch met een probleem, waar ik me een beetje voor schaam. Mijn oudste zoon, Louis, heeft moeite met schrijven. Daarvoor gaat hij nu naar de kinderfysio die allemaal testjes met hem gedaan heeft en daar een verslag met behandelplan over heeft geschreven. Het plan moet ook naar school zodat we er allemaal gezamenlijk aan kunnen werken. In dit verslag staat ook dat Louis moeite heeft om met zijn bestek te eten. Dat hij dat tot nu toe niet echt veel geoefend heeft.  Ai, Schaamrood!!! Hij is al bijna zeven. Dat is onze schuld. Het is niet zo dat we hem voeren (al doe ik dat heel af en toe wel, omdat hij zijn eten anders niet opeet) maar echte tafelmanieren hebben we hem niet geleerd. Ik ben al blij als hij sowieso wat eet. En hoe hij dat dan naar binnen krijgt (deels met zijn lepel of vork en deels met zijn handen) vindt ik minder belangrijk.

nu was Louis gister bij de fysio en die vroeg opgewekt: En hoe gaat het met het boterhammen smeren? Waarop Louis heel eerlijk zei dat zijn ouders het meestal vergaten en dat hij het dus niet zo veel had geoefend. En daarin ben ik dus jammer genoeg helemaal niet zo relaxed als ik wel zou willen zijn. Door alle ochtendstress (douchen, aankleden, gymtassen pakken, pauzehapje klaarmaken, opmaken, haren kammen, ontbijten, wegbrengen naar crèche en school) en het tempo van onze lieve zonen, denken wij meestal: Laten wij dat brood maar smeren. Begrijpelijk, maar dus FOUT. Het alternatief, nog een kwartier eerder opstaan, vindt ik ook niet echt aantrekkelijk.  Maar dat gaan we dan vanaf nu toch maar doen. En dan al die tijd: VROLIJK BLIJVEN LACHEN.