Soms lees je een echt mooi boek. Een boek waar je niet meer mee kan stoppen, wat prettig is om te lezen door het mooie taalgebruik en waar je nog lang over nadenkt. Zo’n boek is Schroder van Amity Gaige. Het is geen nieuw boek (2013) maar ik wil er hier toch graag wat over schrijven omdat het fijn is een goede boekentip te krijgen, zeker nu de zomervakantie er weer aan komt.

Eric Kennedy’s leven is één grote leugen. Als jongetje is hij met zijn vader uit Oost-Duitsland gevlucht naar Amerika. Zijn echte naam is Eric Schröder, maar in Boston gaat de umlaut er al snel vanaf. Hij wordt veel gepest om zijn Duitse afkomst. Als hij op 14- jarige leeftijd naar een zomerkamp gaat noemt hij zichzelf Eric Kennedy en meet hij zichzelf een nieuwe identiteit aan. Dit bevalt zo goed dat hij ook als Eric Kennedy gaat studeren en zelfs als hij trouwt met Laura, houdt hij zijn verleden voor haar verborgen. Ze krijgen een dochtertje, meadow. Maar al enkele jaren later gaan ze scheiden.

Al op de eerste bladzijde van Schroder wordt duidelijk dat het boek een ‘verslag’ is dat Eric heeft geschreven voor Laura. Hij zit in de gevangenis, op beschuldiging van kidnapping van hun 6-jarige dochter. De tekst geeft zijn versie van de feiten en moet duidelijk maken dat er eigenlijk geen sprake is van ontvoering maar van een iets te ruime interpretatie van de voogdijregels.

Doordat al snel blijkt dat Eric al zijn hele leven leugens vertelt, weten we dat we hem eigenlijk niet blind kunnen vertrouwen. Gelukkig laat hij zich voldoende in de kaart kijken om zijn woorden op waarde te kunnen schatten. Wanneer hij zich laat ontvallen zijn dochter in de supermarkt te zijn kwijtgeraakt, zodat haar naam moest worden omgeroepen, en hij haar opnieuw uit het zicht verliest tijdens een gesprek met de voogdijbeoordelaar, wordt duidelijk dat hij niet altijd de oppassende vader is die hij beweert te zijn.

Er komen meer details aan het licht: naar aanleiding van een verlept mandarijntje in de fruitschaal besluit Eric zijn 3-jarige dochter in te wijden in de wereld van dood en verval, door samen met haar het ontbindende lijk van een vos te gaan bekijken.

Tegen de tijd dat Eric heeft verteld over zijn plan om een experimentele encyclopedie over ‘silentologie’ te schrijven – momenten in de geschiedenis waarop iets níét werd gezegd of gedaan – is de lezer er wel van overtuigd geraakt dat er bij de verteller van deze roman meerdere steekjes los zijn.

En dan besluit hij op een dag zijn dochter mee te nemen op een reisje door Amerika, niet beseffend dat zijn ex dit anders zal interpreteren en de politie achter hem aan stuurt.

Toch heb je tijdens het hele boek erg veel sympathie voor hem. Hij houdt oprecht van zijn dochtertje en zijn ex- vrouw,  en zou hen ook nooit opzettelijk kwetsen. Zijn verslag van de reis met zijn dochter stemt je eerst vrolijk (ze doen veel leuke dingen), is ontroerend (om de details die hij beschrijft) maar wordt ook steeds beklemmender.

Daarnaast is het taalgebruik heel mooi en is het gewoon goed geschreven. Daarom sluit ik af met een stukje uit het boek over “stille dingen”

Lake Champlain was zo donker als olie. Een ketting van lichtjes schemerde in de verte langs de oever. Vanaf het observatiedek keek ik naar de wonderlijke slierten spinragzijde die vlak boven het zwarte water zweefden. Er zijn stile mensen, maar er zijn ook heel stille dingen*.

* Blauwe reigers, graansilo’s, woestijnen, engelen, monumenten, satelieten, gedichten, nachtwakes, standbeelden, manen, vergif, inbraak, moed, voetafdrukken, scheepswrakken…