Dat er zoiets als hangjongeren bestaan weet iedereen. Opgeschoten jeugd die met elkaar op een pleintje samenkomen en daar dan gewoon een beetje “zijn”. Ze roken wat, praten met elkaar, spelen soms een potje voetbal, kussen wat….. Die jeugd van tegenwoordig! Hebben ze niets beters te doen? Moeten ze geen huiswerk maken of met hun moeder thuis een kopje thee drinken en praten over hoe hun dag was, denkt u misschien. Of misschien boodschappen doen voor een zielige oude bejaarde? Maar ze kunnen toch vast wel iets beters verzinnen dan maar een beetje buiten rondhangen en niksen?

Maar nee, ze vinden het heerlijk om lekker een beetje op een bankje te zitten, beetje kletsen en kijken wie er allemaal langskomen.

Ik persoonlijk begrijp dat heel goed want ik ben nu al zo’n jaar of twee een hangmoeder. Een hangmoeder is niet een moeder van de hangjeugd en ook niet een moeder die iets te lang borstvoeding heeft gegeven. Nee, een hangmoeder is een echt groot-stedelijk fenomeen waar je geen weet van hebt als je zelf nog niet in die fase zit. Een hangmoeder hangt met andere moeders op een bankje op een plein ( het liefst in de zon en naast een speeltuin), kletsend over van alles en niets. In haar tas heeft ze pakjes drinken, voorverpakte koekjes, en vochtige doekjes. Zo is ze op alles voorbereid. Ze heeft haar telefoon altijd dicht bij zich om zo af en toe even te checken met het thuisfront of het eten al klaar is. En ze is natuurlijk reuze zen. Haar kinderen hangen op hun kop in het klimrek, sjouwen alle oude vuilnis naar de zandbak om er een fort mee te maken of praten met ander ongure types die op het plein rondhangen maar toevallig een heel schattig klein hondje bij zich hebben. Zij vindt het allemaal prima zolang ze maar lekker buiten in de zon kan zitten en zolang haar kinderen tevreden zijn.

Ik zit bijna dagelijks zo op het pleintje naast ons huis aan het einde van de dag, ergens tussen vijf en half zeven, als ik van mijn werk kom en Ole is opgehaald van de creche. Samen met mijn moeder- vriendin Anne, de moeder van de vriendjes van mijn zonen, vermaak ik me daar opperbest. We praten gezellig, zijn buiten en onze kinderen zijn heerlijk aan het spelen. Wij doen dit nu al sinds onze zonen Louis en Mus in groep 1 hartsvrienden werden. In de winter kan het helaas niet, maar zodra het weer iets warmer wordt zitten wij op dat bankje. Soms nemen we ook een flesje wijn of zoute stengels mee. En maar kletsen…

Om te bewijzen hoezeer wij zijn vergroeid met het plein en het bankje in de speeltuin hier een ‘screenshot’ van Google streetview, waarop je als je goed kijkt ons op het bankje ziet zitten. Tobias, die waarschijnlijk net boodschappen heeft gehaald voor het avondeten en even langsloopt staat er ook op. En Ole en Bor praten met een vreemde mevrouw in de zandbak.

Gewoon een normale dag op het IJselplein.