vandaag zijn tobias en ik precies 19,5 jaar bij elkaar. Toen we het gister tegen Sil en Andrea zeiden zei Andrea “jullie ook altijd met je zoveel en een halve jaren” en Sil zei wat laatdunkend ” 19,5 jaar wat? Kameraadschap?” Wij zijn namelijk, in tegenstelling tot hen, niet getrouwd. We rekenen gewoon vanaf onze eerste kus. 19 en half jaar geleden. Toch al een vrij lange tijd. We zijn nu bijna even lang met als zonder elkaar. Vandaag wil ik dus een stukje schrijven over de langere relatie en de voor- en nadelen die daar aan kleven.

Ik vind het namelijk heel fijn om al zo lang samen te zijn. Tobias is mijn geliefde maar ook mijn beste vriend. Hij weet precies wat ik denk, hoe ik me voel en wat ik wil eten als we in een restaurant zijn. Hij zorgt voor me als ik ziek, zwak of misselijk ben en hij geeft tegenwicht aan mijn gektes.

Hij luistert naar mijn eindeloze geouwehoer en gaat meestal braaf mee als ik weer eens iets ‘leuks’ wil doen. En we kunnen heel goed samen films kijken, Spelletjes doen en doorzakken tot diep in de nacht en praten over onze kinderen, het (gedeelde) verleden of onze gezamenlijke  toekomst.

Daarnaast zijn er natuurlijk ook ergernissen over en weer. Ik vind het bevoordeeld heel irritant dat hij altijd lukraak een handdoek pakt en die na het douchen in de badkamer op de vloer laat liggen. Als ik daar iets over zeg zegt hij: moet jij nodig zeggen. Jij laat altijd alles overal liggen. Ik erger me aan de hoeveelheden sport die hij kijkt en hij vind dat ik teveel domme spelletjes (hay day en candeycrush) op de computer speel en slechte programma’s op de tv kijk. En dat zijn dan alleen nog maar kleine ergernissen. Over de grote ga ik het hier niet eens hebben…..

Als je al zo lang bij elkaar bent heb je een gedeelde geschiedenis. We hebben samen gestudeerd, veel vakantieavonturen beleefd, we hebben in verschillende huizen samen gewoond, zijn samen een gezinnetje gaan stichten, hebben onze tuin opgebouwd van niets tot wat het nu is en hebben dezelfde vrienden.

Natuurlijk is er ook heel veel routine. Hij kookt en vult de belastingaangifte in, ik regel dingen. Ik doe de tuin, hij het grotere werk. Hij maakt schoon, ik ga buiten spelen met de kinderen. Over het algemeen zijn we blij met deze rolverdeling. Wordt het dan niet saai? Vraagt u zich misschien af. Nee eigenlijk niet. Ik denk dat het belangrijk is dat je wel met elkaar blijft praten, zo af en toe iets gezelligs doet met zijn tweeën en kijkt naar de ander.  Wat houdt hem of haar momenteel bezig, hoe voelt de ander zich, wat zijn de problemen op dat moment.

En dan heb je natuurlijk nog de gun-factor. Je moet elkaar wel wat gunnen. Hij mag uitslapen, dan kan ik dat morgen. Oké, hij heeft al een paar dagen over niets anders gepraat dan zijn nieuwe teken- project, maar hij gaat wel iets met de kinderen doen zodat ik mijn stukje kan schrijven. Hij zit al uren naar dat wielrennen te kijken, maar dan kan ik vanavond tenminste zonder gezeur Grey’s Anatomy zien.

Oh en nog een hele belangrijke tip: blijf plannen maken. Want gezamenlijk ergens enthousiast over zijn is het leukst. Hier in het duinhuisje luisteren we savonds vaak naar de radio waar we een nummer hebben ontdekt waar we samen erg om kunnen lachen/ leuk vinden. En het is ook nog eens heel romantisch over Parijs dus daar wil ik graag mee afsluiten.