Toen we bij het duinhuisje aan kwamen rijden zagen we haar fietsen. M, een oude vriendin van een vriend. Ze fietste met haar man, die we ook vaag kende, en een klein jongetje met een enorme bos krullen (hoogstwaarschijnlijk hun kind). Tobias zei tegen zijn broer Sil die ook in de auto zat; daar heb je haar. Dat is ook toevallig, We hadden het gisteren nog over M, omdat ze eerst met Thomese was.

Het is een rare categorie: vrienden van vrienden. In de tijd dat je veel met vrienden doet (je studententijd en de heerlijke luxe fase die daarna komt: wel werk, geen kinderen) zie je ze best regelmatig. Namelijk op feestjes van de gezamenlijke vriend. Je kent elkaar daardoor best een beetje. Je maakt altijd wel een praatje, weet wat de ander bezighoudt en kan, na een paar biertjes, ook best met elkaar lachen. Je bent eigenlijk een beetje tot elkaar veroordeeld. Ik heb haar nog een keer een broek gegeven die ik gekocht had in mijn dikste tijd, en die ik niet meer paste.

En nu zat ze dus op op de camping in Egmond aan zee die naast het duinhuisje ligt. Wij hadden een feestje in een strandtent en gingen na afloop met de kinderen een frietje eten op de camping. En weer zagen we haar lopen door de miezerregen.

De camping is een roompot- camping. Dit is een keten met een heel groot eng konijn als mascotte die daar, als je pech hebt, ook echt rondloopt om de kinderen een handje te geven en met hen op de foto te gaan. Er staan allemaal plastic huisjes die je kan huren. Hopelijk met een kachel erin, dacht ik, want het weer is niet om over naar huis te schrijven. In de kantine werd er naar het voetbal gekeken en buiten speelden een paar kinderen op de trampoline. In nam spaghetti omdat ik niet van friet houd. Maar dat was geen goede keus. Een smakeloze doorgekookte pap met een klein beetje waterige tomatensaus en een plastic zakje parmezaan.

 Ik dacht erover M aan te spreken. Sil zei dat hij nooit wist wat tegen zo iemand te zeggen en Tobias zegt gewoon sowieso niets. Wat als ik ze nou eens zou uitnodigen bij ons op bezoek te komen in het duinhuisje?

Maar dat is eigenlijk alleen maar naar voor ze. Zit je op een fijne camping met mascotte in de duinen, blijkt er vlak naast je een veel mooier gebied te liggen waar de huisjes echt in de vrije natuur staan, geen auto’s rijden, je niet tot diep in de nacht een disco- dreun hoort, je zo de duinen in kan lopen en waar je niet met een wc- rol in je hand iedereen in het Duits hoeft te begroeten. Nee….. dat zou alleen maar zielig zijn. En ja, wat moeten we dan eigenlijk tegen elkaar zeggen?