Toen ik vanochtend een beetje later en kateriger uit mijn bed kwam zei mijn oudste zoon die op de bank de dieren-encyclopedie zat te lezen met een heel lief stemmetje: “Mama, weet je wat dinosaurus in het Latijn betekent?”. “Toch ook zoiets als dinosaurus, denk ik” zei ik. “nee, mam” zei hij ietwat geërgerd over mijn stomme antwoord, “het betekent verschrikkelijke hagedis”. Wat is hij toch knap dacht ik meteen. Daar ga ik vandaag een stukje over schrijven op mijn blog: over hoe Louis denkt.
Toen ging ik heerlijk ontbijten met muesli, fruit en yoghurt, luisterde naar Vroege vogels en las de Volkskrant Magazine. Daarin stond het Artikel “Het is een bijzonder kind, en dat is het“. Het gaat erover dat je je kinderen niet moet overladen met complimenten. Ze worden daar kleine narcistjes van.
Narcistische kinderen kunnen niet tegen kritiek, vertonen agressief gedrag als ze gekrenkt worden en ze vallen ten prooi aan een verlammend gevoel van schaamte als ze ‘afgaan’. Het worden vaak erg onaangename volwassenen. Er is bovendien een correlatie met verslaving, depressie en angststoornissen (…).
Mijn heerlijke zondagochtend- gevoel werd ruw verstoord.
Narcistische kinderen hebben meestal ook narcistische ouders. Logisch, want als je je zelf geweldig vindt, is je kind dat natuurlijk ook. Door de opgeblazen mening van de ouders over hun kinderen, raken die kinderen ervan overtuigd dat ze recht hebben op het allerbeste.
O jee, dacht ik, ik denk zelf ook dat ik recht heb op het allerbeste en ik vindt dat mijn kinderen dat ook hebben. (ik vindt overigens dat iedereen daar recht op heeft, hoor). Ik heb zelf als kind ook altijd veel complimenten gekregen en het gevoel dat het er toe deed wat ik zij en wilde. En ik doe dat nu dus ook bij mijn eigen kinderen. Ik zeg de hele tijd tegen ze hoe goed en lief ik ze wel niet vindt. FOUT ! Kinderen krijgen er een opgeblazen ego (grootheidswaanzin) van of ze worden juist onzeker van.
Volgens verschillende psychologen is het beter om gewenst gedrag te benoemen en dat te koppelen aan het positieve effect dat erdoor ontstaat. Dus niet: wat ben je lief, als een kind zijn broertje helpt, maar: ik zie dat je je broertje helpt, wat werk je goed mee aan de sfeer. Of: ik zie dat je goede cijfers hebt, wat werk je hard op school. Dan snappen kinderen dat ze zelf invloed hebben; voor hard werken op school kun je kiezen. Daarnaast is het belangrijk om minimaal eens per dag te zeggen dat je van je kind houdt. Daar krijgen ze zelfvertrouwen van.
En dan eindigt het artikel met: Het is ook aan de leerkracht om de ouders te vertellen dat hun fraaie pauw misschien een gewoon musje is.
Dus voor de ouders onder jullie- een opvoedtip: Als je je kind een compliment wil geven (en dat wil je als trotse ouder volgens mij de hele tijd) benoem dan het gewenste gedrag en koppel het aan een positief effect. En zeg regelmatig dat je van ze houdt.
En ik wil graag van jullie weten: wat vindt je hiervan en hoe doe jij dat met jou kinderen?
jitstips 
Wat een onzin! Ik heb mijn kind altijd waar het zeer gewenst was altijd een compliment gegeven, en ze is met haar 23 jaar nog altijd zo onzeker als ik weet niet wat, dus dat grootheidswaanzin valt ook wel mee.
Tenzij de ouders echt als pauwen zijn en zij niet anders dan het liefste krengetje opvoeden die nooit wat fout doet maar ondertussen, hahahaha
Ik denk dat de fundering ligt bij de ouders en hun gedrag, want ja, ik ken ze, mensen in het algemeen, ook zonder kinderen, die vinden dat ze ALLES zijn, perfect en zich ook zo uitlaten naar de buitenwereld. Stel je voor dat dit soort mensen kinderen krijgt… dan krijg je het narcistische denk ik… het draait om balans. Zo heb ik ook altijd meegegeven dat we allemaal maar mens zijn, en waar mensen wonen en werken, er fouten worden gemaakt. Dat het dus ook belangrijk is, om je fouten te durven toe te geven en je excuses eventueel aan te bieden, mits dat relevant is. En JA, als ouder, als ik zonder reden mijn kind uitfoeterde, dan dorst ik als ouder ook mijn excuses aan te bieden, kortom… flows and all! I love her!
LikeLike
Dank voor je reactie Morgaine. Goed wat je zegt over dat fouten maken mag. Ik denk ook dat dat heel belangrijk is om ze te leren. Beter dat je 10 keer op je bek gaat dan dat je nooit iets probeert. Toch blijft het ingewikkeld, dat opvoeden.
LikeGeliked door 1 persoon
Opvoeden is ook moeilijk, zeker als er meer kinderen zijn in een gezin wat ik ook zie, elk kind dat op de wereld komt, is al een persoon op zich, een mens op zich, maar men jou, ja misschien, maar daarbij, is het kind vooral zichzelf, maar moet eerst in een structuur komen omdat men ooit zo bedacht heeft dat elk kind hetzelfde is, en pas mag uitbreken als het ouder wordt?
Wat is dat nu weer voor onzin 😉 Ik heb mijn kind altijd van een afstand gezien, alsof ze niet van mij en hem was, maar een totaal vreemde persoon op zich…. zouden meer mensen moeten doen om al jong te zien hoe het kind, hun kind anders is misschien dan…
Het is ook de ultieme tip die ik geef aan jonge ouders die meer kinderen hebben en met het handen in de haar zitten en broers en zussen gaan niet goed samen. Ze weten wie het doet maar hoe los je het op… zie hen alsof het de kinderen van anderen zijn waar jij op mag passen.. val je dan ook uit? Straf je ze dan net zo? Of pas je andere methoden toe om de lieve vrede te bewaren.
Gebruik je dat wat jouw ouders deden met jou? Of ben je creatief en probeer je verder te kijken. Het is nooit makkelijk, ook ik ben niet perfect, waarom moet mijn kind dat wel zijn dan. 😀
LikeLike
Je zal zeker geen narcistjes kweken door je kinderen spontane complimentjes te geven, ze kunnen die complimentjes wel gebruiken, het heeft hen zelfvertrouwen Narcistische ouders geven geen complimentjes aan hun kinderen hoor, maar nu ben ik aan het afwijken
LikeGeliked door 1 persoon